Rit 9 : Heyd - Huldenberg - 114 km / 1.300 hm

Een negende dag, dat was een primeur tijdens onze fietsreizen.

Nadat de batterijen gisteren opgeladen werden in de mansion van VDP, stonden we op in Halloween-sfeer… De omgeving was mistig, donker, nat: een voorbode voor het verloop van deze rit.

In de voormiddag maakten we nog een tweede primeur mee: na 2u30 onderweg te zijn hadden we nog maar 32km afgelegd door verschillende omstandigheden, nl. de Filoukes die beslisten even bij te trainen op een verkeerde berg (lees: verkeerd weg namen), Kevin die lek reed, ikzelf die 500m later hetzelfde deed (tot tweemaal toe), hele slechte staat van de wegen, …. 

Dit alles maakt dat we pas rond 14u aan onze (na)middagplaats kwamen voor de lunch. Na andermaal te genieten van dat lekker, vertrokken we voor de laatste 50km van onze trip.

De namiddagrit verliep merkelijk vlotter en droger tot Tim plots besliste in een spijker te rijden. En nog was het niet gedaan: op zo’n 25km van het einde een kleine aanrijding tussen de Vandeurens: Wim won het pleit en Filip languit op het asfalt: gelukkig dragen we allemaal flink onze helm en kwam hij ervan af met niet al te erge blessures. Hier moesten we wel nogmaals de hulp van onze begeleiders inroepen, Noël kwam Filip oppikken en wij zetten onze tocht verder. 

En eindelijk bereikten we ons doel: de laatste camping voor dit jaar in Huldenberg symbolisch voor onze vele hoogtemeters gelegen op een berg. Maar ditmaal voelden we dankzij de vele aanmoedigingen van supporters even onze benen niet meer!

Knuffels, gejoel, traantjes volgden, een fantastische ontvangst met receptie, een laatste gezamenlijk avondmaal werd genuttigd en de troepen spreidden zich.

Aan de nieuwkomers (Joene, Mats, Mikel, Wim, Jacky): fantastisch gedaan mannen, jullie zijn stuk voor stuk aanwinsten gebleken voor onze troepen!

Aan de routiniers: weer eens genoten om dit met jullie te mogen beleven!

Aan de Parre: zo jammer dat we je op deze manier hebben moeten achterlaten maar je komt sterker terug!

Aan Jean-Paul en Noël: zonder jullie is dit heel dit avontuur onmogelijk, absoluut fantastisch gedaan! (En niet vergeten: t is in Sorbey Citron en niet in Sorbey Framboise).

Dikke merci Tim, Jelle, Peter, … om dit alles te organiseren! (n.v.d.r. : Benoit, de schrijver van dit artikel, vergeet zichzelf hier te bedanken) 

Benoit

Verslag rit 8: Virton - Heyd - 114 km / 1.700 hm

De ochtend breekt aan in Virton en de eerste renners beginnen zich al klaar te maken voor de rit van vandaag. Bij de ene fietser gaat dat al vlotter dan bij de andere. Sommigen hebben eerst een sanitaire stop of koffie nodig voor ze kunnen beginnen aan het ochtendritueel. Dit bestaat bij iedereen uit hetzelfde alleen verschilt de volgorde vaak: ontbijt, omkleden, fiets klaar maken, tent en materiaal opruimen, klagen over kwaaltjes … . Jeroen N neemt er de laatste dagen ook telkens het niet te zeggen “woord van de dag” bij.  

Om iets na 9u starten we in droge omstandigheden aan  een rit van 115km met toch weer 1.700 hoogtemeters. Wat dus neer komt op een dagje op en af. De weervoorspelling zijn niet in ons voordeel want ze voorspellen koud weer en kans op regen. De 7 vorige ritten hebben er toch al wat ingehakt dus van zodra het bergop gaat komt er afscheiding in ons peloton.

Na een voormiddag zonder pech - dit vermeld ik graag want ik heb mijn deel ondertussen al wel gehad - bereiken we na 65km onze begeleiders (Noël, JP en Filip VD). Ze hebben weer een bushokje gevonden waar we onze lunch kunnen binnen spelen en ons toch ietwat kunnen verwarmen want ondertussen is het grijs geworden en valt er miezerregen uit de lucht.

Na 30min zijn we weer klaar om te vertrekken richting VDP’s mansion. De laatste 50 km gaan net als in de voormiddag over glooiende wegen. Op de helling van de dag komen Jeroen C en Tim als eerste boven gevolgd door de anderen. De rit gaat verder langs Roche-en-Andenne waar ons weer een heel pittige helling staat te wachten. Maar naar gelang het einde in zicht komt, krijgen we hier en daar wat extra informatie van VDP. Hij begint zijn stal te ruiken en geeft ons hier en daar wat extra informatie mee over de streek en de hellingen die er nog zitten aan te komen. Echt hoopgevend hoe hij over de hellingen spreekt.

Nog een goeie 15 km en de voorlaatste helling zit er op. Dan vind ik het nog eens tijd om met het Ardeense asfalt kennis te maken. Een valpartij die elke fietser als wel eens heeft meegemaakt: stilstaand niet uit de klikkers geraken en dan maar omkantelen. Domme val met wederom wat mechanische pech tot gevolg…het blijf maar duren.

Gelukkig brengt VDP zijn lokaal stamcafé op 4km van het einde snel beterschap. De nodige tripels, orvals, Ardeense koffie’s zorgen ervoor dat we toch maar mooi weer allemaal de rit uitrijden.

Bij aankomst in VDP’s mansion staat ons een heerlijke BBQ te wachten en een dampende jacuzzi.

's Avonds keken we met z'n allen naar de finale van de Champions League. Al gingen de blaffeturen van sommigen redelijk snel dicht.  

Morgen vatten we de laatste rit, voor mij weer met een andere fiets want het mechanisch defect kan deze keer niet gemaakt worden. VDP en Mee’ke hartelijk bedankt voor jullie gastvrijheid!

Tot in Huldenberg iedereen,

Jelle

Verslag rit 7 Jaulny-Virton 104km

Het verslag van deze rit begint best gisterenavond al: Alle renners keken uit naar de kortste rit met aanvaardbare hoogtemeters. Dat werd gevierd met entrecotes en burgers in het "restaurant" op camping de la Pelouse. Ettelijke flessen rosé en rood later trokken we naar onze feesttent waar DJ's Jelle en Joene per geboortejaar van renners en begeleiders enkele hits de nacht in stuurden. Ambiance!

Ook vanochtend was de sfeer nog opperbest: de weersvoorspellingen vielen al bij al mee en de nacht verliep voor de meesten goed. Enkel Jacky werd met een wat minder gevoel wakker, maar besliste toch te starten (en ook uit te rijden: chapeau). Omstreeks 9.15 uur trokken we onze fietsen op gang voor de rit. Afgedaald van aan de camping stonden we echter weer stil... Iemand die ook in het begin van de week zijn DI2-schakelsysteem niet had opgeladen had WEER hetzelfde voor. Terug naar de camping dus om de fiets van de onfortuinlijke Parre op te halen. 

Al bij al kostte dit niet al teveel tijd en konden we toch op weg voor onze rit richting Virton. Meteen werden enkele kortere hellingen voor de wielen geschoven, kreten van pijn en ongenoegen stegen dan ook meteen op uit het peloton. Wat daarna volgde was een opeenstapeling van hetzelfde ... Een veld, nog een veld, een helling, een afdaling, NOG een veld, een minuscuul dorp, een veld, ... En ga zo maar door.

Het glooiende parcours, maar vooral de tegenwind maakte dat de rit niet al te vlot vorderde. Gelukkig werden we wel door enkele dieren verrast tijdens de rit: een vosje, een hert, een wezel-achtige, zelfs al deze natuurpracht kon de saaiheid niet echt verdrijven. Een goeie regenbui kreeg het humeur in het peloton als het ware nog wat naar beneden...

Na 72km was het gelukkig tijd voor de lunch in Sorbey. Maar wat bleek enkele kilometers ervoor. De begeleiders waren op weg naar een andere Sorbey in Frankrijk, een kleine 60km verderop. Uiteindelijk bereikten de renners onder aanvoering van "tempobeul van de dag" Mats als eerst het juiste Sorbey, 10 minuutjes later waren ook de begeleiders er en konden we in een soortement bushokje genieten van een lekkere en nodige broodjeslunch.

Nog slechts een goeie 30km restten ons na de lunch: peanuts! We hadden zelfs nog twee terrasjes in gedachten op die korte tijdspanne. In Longuyon hadden we echter weer pech en vonden geen terras... Dan maar meteen de helling van de dag attackeren. Joene was weerom outstanding en triomfeerde op de Haut des Scieries. Tim, Mats, Jelle en VDP, Koen en Neddie, en uiteindelijk ook al de rest, kwamen fameus afgepeigerd boven op de helling om daarna vaart te maken naar België. Maar ook dat was geen sinecure, want de grens oversteken gebeurde alweer via een helling. 

Even later waagden we in Virton opnieuw onze kans voor een terras. Begon het toch weer niet te regenen zeker? Benoit kende echter een etablissement waar we binnen konden zitten: niet twijfelen en genieten van wat choco's biertjes of ander lekkers.

De hemel klaarde op en we konden de laatste 3km naar de camping afhaspelen. Uiteraard ligt die camping ook weer op een nijdige helling. De zon op de camping maakt veel goed en een heel gamma aan pizza's later zit iedereen ondertussen klaar voor een klein kwiske om het puntenaantal voor de teams aan te dikken. 

Morgen wordt het weer een zware etappe en iedereen ziet er fameus tegen op. Maar we doen dapper verder en hopen ook rit 8 veilig en wel af te haspelen. Tot morgen!

Tim

Verslag rit 6: : Raon l’Etape – Jaulny 143,6km

Na de pechrit van gisteren en het chaotische inzetten van de avond, moesten we onze wondes likken. Het harde weer heeft er ingehakt in de moral van het peloton, wat niet geheel onterecht het verboden woord van de dag werd.

Ook bleek de verhoopte terugkeer van Stefaan ijle hoop. De onbetwiste bergkoning verliet moegestreden het slagveld en trok huiswaarts. Hij zal gemist worden in het peloton.

Gelukkig werd de ban van de moral snel gebroken door een (gezien omstandigheden) openklarende hemel. De dag bracht ons in een lange maar verre zijn naar ons vers bloed. In dat vooruitzicht vonden we terug ritme en beukte Tim het peloton ononderbroken en toegewijd naar Fleury, waar Wim het quotum aan performante Van Deurens op 2 wist te brengen.

Met veel enthousiasme bracht Wim de daverende trein verder op gang, geholpen door een manifest gebrek aan terrasjes in het Franse landschap die ons van het padje zouden helpen.

Op de beklimming van de dag slaagde Jeroen Costermans er in zijn topvorm te bestendigen en zich als waardige opvolger voor koploper Stefaan te presenteren.

Zo slaagden we er collectief verder in om mooi op tijd en ruim voor ieders verwachtingen binnen te rijden op de camping. Een avond waar we ons hutjes en een verse restaurantmaaltijd gunnen. Zelf een obligate coupe colonel zet ongetwijfeld een goede avond in, die de een zo goed als volledig regenvrije dag en een uitstekende groepsprestatie beloont.

Het feit dat de volgende etappe zich beperkt tot een goede 100km en relatief weinig hoogtemeters, belooft veel voor de welverdiende beloningsavond. Het relaas daarvan volgt ongetwijfeld morgen.

 

Mats

Verslag rit 5 : Dossenheim-sur-Zinsel naar Moyenmoutier: 126 km/1.750 hm

We werden wakker met het slechte nieuws dat onze Parre,kopman van Total sans Energie geveld was door een vieze infectie..een ontgoocheling voor het hele peloton..Hopelijk wordt hij snel beter.

Het begint er bij sommigen na 505km en ongeveer 6600hm al wat in te hakken maar we begonnen toch volle moed aan deze koninginnenrit .

Na een 60 tal km’s op een gezapig tempo stopten we alweer op een idyllische  plek om onze lunch te verorberen en extra kracht op te doen om  de 24km lange Champ de Feu aan te vallen maar plots kwam Murphy om de hoek kijken.

Niet alleen waren de weergoden ons voor de eerste maal deze week niet gunstig gezind maar bleek dan ook dat na 3km klimmen de weg wegens werken volledig geblokkeerd was .

De enige optie was om een alternatieve weg snel uit te tekenen,wat op zich relatief snel lukte maar zeker niet minder zwaar was.

Na nog enkele blokkades en 2 lichte vallen door klikpedaal-problemen zijn we aan Hohwald met aankomst op Kreuzweg

Dit allemaal onder erbarmelijke weersomstandigheden met op de koop toe onze Jelle die voor de zoveelste keer bandproblemen had..

Druipnat en haast onderkoeld tijdens de afdalingen hebben we de laatse 38km nog kunnen afwerken..Een allerlaatste platte band 2km voor de finish mocht natuurlijk niet ontbreken.

Een dag om snel te vergeten…Of net één die ons voor  altijd zal bijblijven.

Dankzij de gastvrijheid van de campingbeheerders mochten we onze avondmaaltijd in hun warm etablissement verorberen.

Morgen krijgen we nieuwe versterking van Wim en hopen we dat hij ons met wat kopwerk naar het einde kan loodsen.

Last but not least wil ik graag onze Pa & kok van 2 FMED edities van het ganse FMED team nog een gelukkige verjaardag wensen

Hopelijk morgen beter weer

Koen

Verslag rit 4 : Losheim-am-See naar Dossenheim-sur-Zinsel : 134 km/1.500 hm

De haan kraaide vroeg vanmorgen, helaas had niet iedereen ‘m gehoord. De dag kwam eerder gezapig op gang, druppelsgewijs kroop iedereen uit z’n tent of trekkershut en begon aan de dagelijkse rituelen richting de start van de etappe. Voor mezelf is dat zo snel mogelijk:

• -          Mijn wielertenue aantrekken
• -          Bidons vullen
• -          Hier en daar helpen bij het inladen van materiaal en afbreken van tenten
• -          Het woord van de dag (dat zeker niet luidop mag gezegd worden) alsnog luidop zeggen

Eens dit lijstje afgerond kon iedereen met minder of meer uitgerust gemoed aan de etappe beginnen, voor mijn teammaats is dat het signaal om de intussen opgelopen minpunten te proberen op te halen.

De korte aanloop moest maximaal benut worden om op te warmen, want na amper 1km wachtte al de eerste klim. Het zwaartepunt qua klimkilometers lag in de eerste helft van de etappe. Combineer dat met enkele lekke banden, en we kwamen tot de constatatie dat we rond de middag toch nog niet meteen de verhoopte afstand hadden afgelegd. 

Toch hield ons dat niet tegen om (u leest het goed) pas op de vierde dag het eerste traditionele terrasje na +- 50 kilometer te doen, eentje op Franse bodem dan nog.

Twee bijkomende klimmetjes brachten ons aan de oevers van de Saar, waar we een prachtig aangelegde houtvloer optimaal benutten om van onze broodjeslunch te genieten. 

Wie net een stokbroodje te veel had binnen geduwd, had geen reden tot paniek. We bleven een mooi jachtpad in licht dalende lijn langs de Saar volgen, waar het aangenaam vertoeven en verteren was.

Nog een viertal klimpuisten scheidden ons van de laatste 15 km die ons grotendeels bergaf richting de camping zouden voeren, maar ook daar kenden we nog enkele onderbrekingen. Zo reed Tim alsnog in een scherp puntig object (lek)en niet zo veel later deden we de camionette alsnog  stoppen voor een frisdrankje. En toen er op 12 km van de camping zich alsnog een terrasopportuniteit in een prachtig kader voordeed, konden we dat toch ook niet laten liggen?

De laatste kilometers haspelden we gelukkig gezapig peddelend af tot op onze alweer prachtige campingspot. De Luikse balletjes smaakten, links en rechts werd al een krakend fietsonderdeel hersteld of vervangen en goede intenties om vandaag toch maar eens op tijd te gaan slapen werden luidop in de groep gegooid. Dat kan maar één ding betekenen: de Vogezen lonken!

Jeroen N

Dag 3 : Saint Jean Paul de Clervaux

 

Eerste bericht van de dag “Alarm, het koffiedikbakje is kwijt”

Zonder te weten wat een koffiedikbakje is, wisten we meteen dat de situatie ernstig was.

Bij het naderen van de fourage tent zagen we een ijsberende Becky die reeds de volledige camionette ondersteboven had gehaald, op zoek naar het koffiedikbakje.

Na een groepsgesprek, kwamen we tot de conclusie dat het koffiedikbakje vergeten was op onze vorige camping en dat we zonder deze onmisbare schakel in het koffiemachine geen koffie konden drinken.

Iedereen in zak-en-as tot plots de hemel opklaarde toen mirakelman Jean-Paul met zijn heerlijke Dolce Gusto zijn camionette uitkwam.

Voor de 2^de editie op rij kon hij zo iedereen een prachtige vervolg van de dag schenken na een eerder paniekerige start.

Fille Van Deuren wapperde de vlag op een enig elegante wijze en we konden vervolgens weer op pad.

Na de koniginnenrit van gisteren, opnieuw een pittig parcours met bijna 2000hm en hele reeks pijnlijke klimmetjes.

De moral zat diep tot plots M&M op het gepaste moment ten tonele verschenen:

Tijdens onze middagpauze stond onze goede vriend Mats Decock plots te wachten op ons en niet veel later mochten we onze jaarlijkse vriendin de Moezel weer oversteken.

Even aanpassen aan de rijstijl van onze Duitse buren en niet veel later was het weeral Jean-Paul die onze dag bezegelde met een prachtige verrassing: 4 super cosy huisjes lagen te wachten voor ons waar we gerust oud zouden kunnen worden en genieten van het prachtige Saarland.

Morgen zetten we koers richting Frankrijk!

Stefaan