Verslag rit 4 : Losheim-am-See naar Dossenheim-sur-Zinsel : 134 km/1.500 hm

De haan kraaide vroeg vanmorgen, helaas had niet iedereen ‘m gehoord. De dag kwam eerder gezapig op gang, druppelsgewijs kroop iedereen uit z’n tent of trekkershut en begon aan de dagelijkse rituelen richting de start van de etappe. Voor mezelf is dat zo snel mogelijk:

• -          Mijn wielertenue aantrekken
• -          Bidons vullen
• -          Hier en daar helpen bij het inladen van materiaal en afbreken van tenten
• -          Het woord van de dag (dat zeker niet luidop mag gezegd worden) alsnog luidop zeggen

Eens dit lijstje afgerond kon iedereen met minder of meer uitgerust gemoed aan de etappe beginnen, voor mijn teammaats is dat het signaal om de intussen opgelopen minpunten te proberen op te halen.

De korte aanloop moest maximaal benut worden om op te warmen, want na amper 1km wachtte al de eerste klim. Het zwaartepunt qua klimkilometers lag in de eerste helft van de etappe. Combineer dat met enkele lekke banden, en we kwamen tot de constatatie dat we rond de middag toch nog niet meteen de verhoopte afstand hadden afgelegd. 

Toch hield ons dat niet tegen om (u leest het goed) pas op de vierde dag het eerste traditionele terrasje na +- 50 kilometer te doen, eentje op Franse bodem dan nog.

Twee bijkomende klimmetjes brachten ons aan de oevers van de Saar, waar we een prachtig aangelegde houtvloer optimaal benutten om van onze broodjeslunch te genieten. 

Wie net een stokbroodje te veel had binnen geduwd, had geen reden tot paniek. We bleven een mooi jachtpad in licht dalende lijn langs de Saar volgen, waar het aangenaam vertoeven en verteren was.

Nog een viertal klimpuisten scheidden ons van de laatste 15 km die ons grotendeels bergaf richting de camping zouden voeren, maar ook daar kenden we nog enkele onderbrekingen. Zo reed Tim alsnog in een scherp puntig object (lek)en niet zo veel later deden we de camionette alsnog  stoppen voor een frisdrankje. En toen er op 12 km van de camping zich alsnog een terrasopportuniteit in een prachtig kader voordeed, konden we dat toch ook niet laten liggen?

De laatste kilometers haspelden we gelukkig gezapig peddelend af tot op onze alweer prachtige campingspot. De Luikse balletjes smaakten, links en rechts werd al een krakend fietsonderdeel hersteld of vervangen en goede intenties om vandaag toch maar eens op tijd te gaan slapen werden luidop in de groep gegooid. Dat kan maar één ding betekenen: de Vogezen lonken!

Jeroen N