De ochtend kondigde zichzelf aan als wat men in een grote ronde een overgangsetappe zou noemen. Niet te veel hoogtemeters, enkele kansen voor een vroege vlucht, de grote groep daarachter. Niets was echter minder waar. Gisterenavond al kondigden zich enkele onweersbuien aan aan de overkant van de vallei, met het nodige lichtspektakel, iedereen stond meteen op scherp!
Desondanks kroop iedereen op tijd in zijn bedje (denk ik) en na een redelijke nachtrust kwam iedereen alweer uit zijn tentje gekropen. Benoit bleek geen oog dicht gedaan te hebben door een overijverige nachtelijke sprinkhaan. Daardoor liep de rest van zijn dag nogal stroef, of het zou door zijn schurende ketting, trapas of versnellingsapparaat moeten zijn. Bovendien versnelde een ochtendlijke stortbui alsnog het inladen van de camionette.
Na een iets gemotiveerder ‘à cheval’ en het nodige vlaggengezwaai kropen we alweer op de fiets voor een goeie 140 km.
Het venijn zat hem deze keer niet in de staart, maar in de kop van de rit. Enkele vroege klimmetjes maakten het begin van de etappe hard. De grote dreigende factor die de hele weg boven de rit zou hangen, was een zware onweersdepressie die de hele rit respectievelijk links, voor of rechts van onze weg zou hangen. Gelukkig viel alle regen nog voor onze doortocht, enkel opspattende, in plaats van vallende druppels dus!
Eens die molshopen achter de rug, bracht een overwegend heuvelachtig parcours ons na de koffie in de ‘alte Mühle’ na zo’n 80 km in Wilhelmskirche. Enkel een kleine katholieke processie kon ons er nog van weerhouden onze pistolets in een boomgaard te nuttigen. Enfin, ook een gesubsidieerde aanplanting in de berm van een lokale landbouwer kon ons daarvan weerhouden, maar met de nodige excuses was alles geregeld. Er kon zelfs nog een hartelijk gesprek met Ph. Minner van af.
De rest van de etappe verliep eigenlijk zonder evenementen, geen enkele reden voor ongerustheid voor het thuisfront. We fietsten door de fruitmand van Duitsland, continu omringd door boomgaarden, vruchten en besjes allerhande. Een soort langgerekte fietstocht door het Hageland langs rustige, golvende wegen (complimenten aan de parcoursbouwer)
Langs meer vertrouwd terrein reden we Oostenrijk binnen en kwamen we zo aan de Bodensee, een welkom weerzien met een terrasje dat we in 2013 al bezochten. Ook hier verder geen noemenswaardige feiten tot de finish, we reden fluks onze camping binnen na welgeteld 144 km, bedruppeld en vettig.
Morgen een kortere etappe, verwacht zeker meer vuurwerk en evenementen in dat verslag. Graag tot dan!
Geschreven door Jeroen Nedergedaelt
Geen opmerkingen:
Een reactie posten