Na jarenlang met plezier de heroïsche verhalen en de blog van ‘fietsers met een een doel’ gevolgd te hebben mocht ik deze editie als nieuweling het verslag van de 2de rit optekenen.
Prachtige glooiende landschappen brachten ons via Zuid-Limburg naar de uitlopers van de Hoge Venen. Het profiel van de rit deed evenwel het ergste vermoeden. Maar liefst 16 cols en 2200 hoogtemeters dreigden deze Ardennen-rit tot een helletocht te maken.
Een zekere nervositeit was aanwezig bij ondergetekende: ging ik wel kunnen volgen? Opvolging heuvels? Aantal kilometers? Wat doseren voor de volgende dagen? Er spookte veel door het hoofd. Maar de vrees was deels ongegrond : de groep ontfermt zich altijd over diegenen die lossen, dat kon ik zelf ondervinden. Ook de nodige crevaisons (3stuks) zorgden voor voldoende pauzes ter recuperatie. Er moest daardoor zelfs geen terrasje aangedaan worden onderweg.
Het middagmaal werd genuttigd te Stavelot naast het monument voor de gesneuvelde soldaten van het Ardennenoffensief. Symbolischer kon het niet worden: ons Ardennenoffensief was echter nog lang niet beklonken.
Bevrijding kwam er wat kilometers later toen de aanmoedigingen door de lokale bewoners ons alras weer deden geloven in onze slaagkansen en er werd zowaar een tandje bijgestoken. Het einde was in zicht: we zetten voet aan de grond in Luxemburg! Hoera! Hoera!De idyllische camping aan het cryo beekje was het perfecte decors om de feestdis te zetten. Symbolischer dan ‘entrecotes’ serveren kon dan ook niet.
Jacques
Geen opmerkingen:
Een reactie posten