 |
| Mij even laten uitzakken om een foto te trekken van Piet |
Om 7u30 pik ik Piet op, en we vertrekken. Even voor Luik begint het lichtjes te regenen, in Luik regende het wat harder, en achter Luik begon het plots te gieten... En dat aan 10°C. We begonnen onze plannen dus al te wijzigen: "Ergens een warme chocomelk drinken en terug naar huis?", "In dit weer rij ik geen hele dag hoor!", "Een paar bergskes doen en dan terug?" waren enkele van de zaken die gezegd werden...
Eénmaal aangekomen aan de start in Sart-Tilman druppelde het nog, en we besloten onze fietsen toch uit te halen en ons om te kleden. En tegen dat we klaar waren voor het vertrek was het nog niet opgeklaard, maar de (voorlopig?) laatste druppels waren er uit, en dus besloten we om het er toch maar op te wagen.
Het parcours van deze rit is iedereen wel bekend, dus daar moeten we niet meer over uitweiden in dit verslag: een aangename opwarming van 25 km vlak (1 plasstop) en dan rechtsaf: de Côte de Chambralles, zoals steeds pijnlijk steil maar er wordt vlotjes over gefietst.
Nog voor de tweede klim van de dag houden we weer een korte plaspauze maar voor de rest gaat het vlotjes, de klimmetjes volgen elkaar op, we houden er een deftig tempo op aan, als het steiler wordt rijdt Piet van mij weg, als het terug vlakker wordt rijdt ik er naartoe, en voor we het weten rijden we de Côte de Wanne op, wat ikzelf een beetje als mijn "zwart beest" beschouw: ik geraak daar nooit echt vlot op!
Ook dit keer zie ik af, maar ook dit keer kom ik boven... Er volgt nog de afdaling naar Stavelot en dan houden we onze eerste echte stop: 't is middag en dus eten we een spaghetti bolognaise, op dezelfde plaats als vorige keer. En met dezelfde opmerking van de serveuse: "het kan even duren want de pasta is op, we moeten er nieuwe koken."
Na een 50-tal minuten vertrekken we weer, 2 kilometer verder volgt reeds de Côte D'Amermont met zijn enorme stijgingspercentages (zoals steeds zeer leuk als je nog niet warm bent), de Rosier is een niemendalletje en dan 20km vlak naar de voet van de Redoute, waar ik (en de andere met een compaq) vorige keer niet ben opgeraakt en voet aan de grond moest zetten. 20km lang heb ik me afgevraagd of het ditmaal wel zou lukken, dank de "30" die ik achteraan gestoken heb en dankzij de 4 weken extra training sings vorige keer. Ook op deze berg reed Piet er mij vlotjes af (wat rijdt die goed ondanks zijn mindere voorbereiding vergeleken met 2 jaar terug), maar ditmaal kom ik, weliswaar soms maar tegen 6-7 km/u, toch boven: oef, de eer is gered!
We trekken onmiddellijk verder, nog even de Thier de Hornay op (niet lang, niet steil maar na 130km toch steeds pijnlijk) en dan de afdaling en het vlakke stuk naar Tilff. Eénmaal in Tilff moeten we nog de Boncelles op, 3,2 km die toch ook pijn doen op het einde van zo'n rit, maar vlotjes (Piet) of zonder al te veel problemen (ikzelf) komen we om 16u15 terug aan de wagen: ik denk niet dat we ooit zo vlot, met zo weinig stops en zo "fit" deze rit hebben uitgereden...
Zou de vele training en de opeenvolgende jaren met veel fietsen dan toch beginnen lonen?
1 ding staat vast: deze helft van Squadra PiNo-BeNe 6.0 is klaar, en de andere helft was dat al...
Dat die blauwen en de rest al maar excuses beginnen zoeken voor hun nederlaag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten