Rit 8: beklimming van de Galibier via de Télégraphe - het volledige verhaal

Alpendecor

Voor onze laatste dag heeft parcoursbouwer Tim een heel eenvoudig programma voorzien.  Als opwarmer is er een relatief vlakke aanloop door de vallei van de Arc in een mooi Alpendecor.  Daarna rest ons nog één beklimming en de terugtocht naar de camping.  Een makkelijke opdracht, zo lijkt het, na de bergritten over meerdere cols van de voorbije dagen.

Profiel

Na een blik op het profiel van die berg, de col du Galibier, weten we echter beter.  Om de voet van de eigenlijke beklimming van de col te bereiken moeten we eerst 12 kilometer klimmen naar de col du Télégraphe en een 5-tal km dalen naar het skidorp Valloire.  Dan pas zijn we klaar voor de 18 kilometer lange aanval vanuit Valloire op deze 2642 meter hoge bergpas.

Boris en Geert bestuderen parcours

Na een alweer uitgebreid ontbijt met de nodige koolhydraten, wordt het parcours nog een laatste keer ingeprent en tegen 9 uur staan we met zijn elven klaar aan de startlijn van onze wielervriendelijke camping. Elf?! Oei, dat is niet genoeg. Ha, daar komt Filip nog uit de sanitaire blokken aangewandeld.

Wim en zijn vlag

In onze groepsuitrusting fietsen we gezwind in peloton langs een toch wel tegenvallend drukke baan naar de voet van de Télégraphe-Galibier en na een kleine stop mag Wim voor de allerlaatste keer de startceremonie leiden.

Vliegende start

En dan zijn we weg. Het gaat meteen steil bergop en al gauw rijdt iedereen zijn eigen tempo.

Michaël-Smekke vlindert weg

Voor Michaël betekent dat: "snel".  We zullen hem niet meer te zien krijgen en hij zal de 35 kilometer uiteindelijk afleggen in 2 uur en 18 minuten. Aan een gemiddelde van meer dan 15 km per uur is dat.

Tim solo

Tim herhaalt zijn Stelvio-tactiek en start ook snel. Collega-klimmers Piet, Jeroen en Peter laten betijen en beklimmen de Télégraphe in groep.

Samenwerking in de achtervolging

Tim's vroege vertrek maakt toch wat competitiegeest wakker en er wordt al gauw gepraat over samenwerking in de afdaling en stiekem gerekend op tegenwind voor Tim in het lange rechte eerste deel na de doortocht in Valloire.

Noël finisht op de Télégraphe

In de achtergrond bereikt ook Noël zijn finish, de col du Télégraphe. Dat is beter dan verwacht want om gezondheidsredenen vermijdt deze boomlange kerel verstandig te lange of te steile hellingen.

Piet komt op gang

Van het trio achtervolgers op Tim zal uiteindelijk enkel rustige Piet impulsieve Tim nog bijbenen en 20 minuten na snelle Michaël de col bereiken.

Jeroen en Peter poseren voor onze camionette

Tim komt een minuutje later toe en na weer 5 minuten komt ook de tijdelijke coalitie van Jeroen en Peter binnen.

Het is bij vlagen winderig en koud daarboven en gewapend met extra kleding zien begeleiders en fietsers het gezelschap vervolledigd worden.

Koen met wit montuur en Philippe ook

Boven op de col is er een mooi overzicht op de laatste 2 kilometer zodat we heel goed de remonte van nieuwkomer Koen kunnen aanschouwen. Hij zal uiteindelijk samen met Philippe L de top bereiken.

Koen tussen zijn papa en Michaël

Het volgersbusje met zijn papa, kok Christian, zal jammer genoeg net te laat zijn om die aankomst live mee te maken.

Blauwe bandana

Ook Boris en Philippe M bereiken vlot de finish. Opmerkelijk toch gezien hun beperkte voorbereiding. Wellicht zweeft Boris op zijn recente vaderschap

Rode bandana

Als senior onder de fietsers kan Philippe M dan weer bergen (hihi, bergen) ervaring voorleggen.

Applaus

Het grootste applaus gaat nog naar Geert en Filip.

Nog 5 meter voor Geert en Filip

Geert begon aan deze trip met een slechte voorbereiding door knieperikelen en heeft bovendien zijn lichaamsbouw tegen, zoals dat heet. Filip, die de voorbije week nochtans een uitstekende conditie bewees met heel wat kopwerk, klimt altijd met marge en houdt Geert mooi gezelschap op zijn kruisweg.





We poseren nog een laatste keer in een prachtig decor met de vlag van Kom-op-Tegen-Kanker-U-Kan-Nog-Steeds-Sponsoren en dalen dan af om op tijd op de camping te zijn voor het einde van de Tour-rit en een portie feestgedruis.

12 fietsers en 5 begeleiders

Op dit letterlijke hoogtepunt blikken we ook eens terug op deze voorbije week. Net als bij andere edities was de samenwerking en de verstandhouding tussen dit allegaartje van fietsers, logistiekers en kookploeg weer vlekkeloos. De inspanningen van de fietsers kwamen in de vorige verslagen al uitgebreid aan bod.  Hun resultaten zijn nochtans grotendeels te danken aan de ijver van ...

Herman

Luc

Christian

Wim

Bruno

Verslaggever: Peter

Rit 8: de laatste dag in het kort

Zo, het is gelukt.  We zijn er allemaal op onze eigen manier geraakt.  Vanavond even geen tijd voor een uitgebreid verslag -we gaan nu even uit eten en vieren- maar hierbij alvast een foto die bewijst dat we er geraakt zijn.

Wordt vervolgd dus...

Peter

Enkele foto impressies van onze jongste fietser

Onze  jongste fietser steekt er voorlopig een beetje boven uit op sportief gebied.  Hij heeft dan ook iets meer tijd dan de anderen om foto's te trekken.  Hierbij enkele van zijn creaties:

Rit 7 – 10 juli : Albens – St. Jean-de-la-Maurienne 114 km (2572 hm)

De zevende rit kondigt zich in het roadboek aan als een lastige Alpenrit: liefst 6 cols en 2572 hoogtemeters moeten daarvoor overwonnen worden. Daarbovenop moeten vandaag nog de zware rit en de “Boeuf Boergienjon” van gisteren verteerd worden, en moet er toch ook al gedacht worden aan de koninginnenrit van morgen.

Om ons hierbij te ondersteunen konden we tijdens het eerste deel van de rit rekenen op een extra renner die al wat ervaring opdeed in meerdaagse rittenreizen. Benoit kwam gisteren aan – samen met Yolan en Kevin – en nam dus meteen zijn verantwoordelijkheid. Dit is meteen ook de start van zijn voorbereiding voor de reis over 2 jaar ...

Toch ook tussendoor nog even ons goede doel in herinnering brengen: vandaag werd er relatief weinig gekankerd over het (te) hete weer, het slechte wegdek, de parcoursbouwer of de ondoordachte rijkunsten van de Fransen.

Over de rit zelf kunnen we eerder kort zijn: de kilometers en hoogtemeters werden vrij vlot overwonnen, maar de meesten van ons voelden tegen het einde wel een hongertje en wat verzuring in de benen opkomen. Onderweg overwonnen we o.a. de 10 kilometer lange col de Frène en col de Champ Laurent en staken we de (M)Isère over.

Ook nog opmerkelijk is het voorgevoel van Phille Minner: ergens onderweg besloot hij de koeien wat van naderbij te bekijken en stuurde zijn fiets pardoes de wei in. En wat stond er vanavond op het menu? Inderdaad ... steak.

Van dat laatste werd iets te veel aangekocht. Maar geen nood: restjes gaan hier niet verloren. Waarschijnlijk zijn er morgen kandidaten genoeg om zo’n stukje vlees tussen billen en zadel te leggen. Zadelpijn speelt de meesten van ons ondertussen immers parten.

Morgen dus voor de laatste keer in’t zadel ... hopelijk komt iedereen vlot boven en beneden zodat er achteraf met volle teugen kan worden nagenoten van de Gali-BIER. 

Nu aanschouwen we nog de zonsondergang in onze prachtig gelegen camping tussen de bergen. Deze is tevens het startpunt van verschillende bergritten richting Iséran, Croix de Fer, Madeleine, ... Als dat sommigen maar niet aanzet tot dromen en plannen ...

Verslaggever: Pieter

Rit 6 – 9 juli : Pont d’Ain – Albens 108 km (2500 hm)

Gisterenavond werden de foto’s van de afgelopen 5 dagen bekeken door renners en begeleiders. Het leek er op dat een eerste hoofdstuk afgesloten werd en het echte werk er aan kwam. Iedereen lag dan ook redelijk vroeg in de bedstee, drie cols lagen ons vandaag immers grijnzend op te wachten. Gelukkig stak Phille Minner nog snel zijn bergop-wiel.

We sloegen er opnieuw niet in om om 8.45 uur te vertrekken, gelukkig is Benoit vanavond gearriveerd om ons morgen op tijd te laten vertrekken. Een kleine opwarmingsronde bracht ons naar de voet van de Col  de la Berche. 18,3 km lang in totaal, maar ook slechts 3,0 % qua stijgingspercentage. Toch is die 3% misleidend aangezien er wat dalende stroken in de totale berekening zitten. Swat, een beest was het helemaal niet en iedereen kwam redelijk vlot boven.

Jammer genoeg begon daarna niet meteen een afdaling, maar stegen we verder naar de hoogte van de Col de la Lèbe. Niet genoeg voor ons, getrainde beesten, om dit als col te catalogeren uiteraard. De echte afdaling deed wel deugd en bracht ons naar Champagne-en-Valromey. De begeleiders voorzien ons nog snel van bananen en water (ja, ook dat durven wij al eens drinken) en we hernemen onze weg met een klein hartje richting voet van de Grand Colombier.

Over de Grand Colombier is uiteindelijk veel te vertellen. Eerst en vooral dat het een ongelooflijke smeerlap is. Steil dat die berg is... We lazen al dat er een stukje van 19% stijging in zat, maar dat dat stuk zowat 1 km lang was en de rest ook niet van de spreekwoordelijke poes is, wisten we jammer genoeg niet. Indien wel waren we allen in de camionette gedoken. Puik idee Noël!

Michaël kwam als eerste boven, gevolgd door Neddie en Piet. Daarachter kwamen de lijken in verschillende slagorde over de meet. Pechvogel Filip VD kreeg onderweg pech en moest de strijd op de Grand Colombier staken. Geert, solidair als hij is, wou Filip uiteraard niet alleen laten. Wat een teddiebeer!

Boven krijgen we alweer lekkere broodjes en cola’s tussen de kiezen door onze begeleiders en genieten we van het adembenemende zicht op de Rhone en de Mont Blanc. De afdaling is minder aangenaam, want zeer technisch en op slechte wegen. Gelukkig zijn we zeer voorzichtige en technisch onderlegde jongens en komen we veilig beneden aan.

Nog 1 col staat ons dan te wachten, maar eerst trotseren we nog even het spitsuur onderweg naar de voet. De col de la Chambotte is op zich niet heel lang, maar na al dat voorgaande geweld vreten ook die 5 km aan meer dan 8% aan onze getergde beentjes. Gelukkig levert het gevecht met de Chambotte ons ook fantastische beelden op van het Lac de Bourget en kunnen we er nog wat overtollig zweet lossen ( ook vandaag kregen we weer 35 °C op onze nek, danke Mieke Soleil).

Er rest ons dan nog enkel een afdaling richting de camping. Weerom is er geen terras te vinden onderweg. Ook op de camping horen we paniekkreten: de mobil-home is er nog niet, dus naar een drankje kunnen we fluiten. We kruipen terug op ons stalen, carbonnen of alu ros en gaan op zoek naar de plaatselijke terrashoreca. Als ik een tip mag geven en u bent van het dorstige type dat al eens graag op vakantie gaat; trek niet naar Albens. Geen terras te vinden... We zetten ons dus maar binnen in een cafeetje alvorens naar de camping te trekken.

Daar worden we verwend met overheerlijk Boeuf Boergienjon (fonetisch, uw dienaar kent de juiste schrijwijze niet (sic) ). Ondertussen is iedereen gewassen, staan de tentjes weer recht, wordt er nog eens van een roseetje, pintje, cola of Pastis genipt. Maar er wordt vooral met een een Bressekip-ei in de broek naar morgen gekeken. Niet minder dan 6 beklimmingen staan er dan immers op het programma. Mon Dieu...

Tim