Rit 6 – 9 juli : Pont d’Ain – Albens 108 km (2500 hm)

Gisterenavond werden de foto’s van de afgelopen 5 dagen bekeken door renners en begeleiders. Het leek er op dat een eerste hoofdstuk afgesloten werd en het echte werk er aan kwam. Iedereen lag dan ook redelijk vroeg in de bedstee, drie cols lagen ons vandaag immers grijnzend op te wachten. Gelukkig stak Phille Minner nog snel zijn bergop-wiel.

We sloegen er opnieuw niet in om om 8.45 uur te vertrekken, gelukkig is Benoit vanavond gearriveerd om ons morgen op tijd te laten vertrekken. Een kleine opwarmingsronde bracht ons naar de voet van de Col  de la Berche. 18,3 km lang in totaal, maar ook slechts 3,0 % qua stijgingspercentage. Toch is die 3% misleidend aangezien er wat dalende stroken in de totale berekening zitten. Swat, een beest was het helemaal niet en iedereen kwam redelijk vlot boven.

Jammer genoeg begon daarna niet meteen een afdaling, maar stegen we verder naar de hoogte van de Col de la Lèbe. Niet genoeg voor ons, getrainde beesten, om dit als col te catalogeren uiteraard. De echte afdaling deed wel deugd en bracht ons naar Champagne-en-Valromey. De begeleiders voorzien ons nog snel van bananen en water (ja, ook dat durven wij al eens drinken) en we hernemen onze weg met een klein hartje richting voet van de Grand Colombier.

Over de Grand Colombier is uiteindelijk veel te vertellen. Eerst en vooral dat het een ongelooflijke smeerlap is. Steil dat die berg is... We lazen al dat er een stukje van 19% stijging in zat, maar dat dat stuk zowat 1 km lang was en de rest ook niet van de spreekwoordelijke poes is, wisten we jammer genoeg niet. Indien wel waren we allen in de camionette gedoken. Puik idee Noël!

Michaël kwam als eerste boven, gevolgd door Neddie en Piet. Daarachter kwamen de lijken in verschillende slagorde over de meet. Pechvogel Filip VD kreeg onderweg pech en moest de strijd op de Grand Colombier staken. Geert, solidair als hij is, wou Filip uiteraard niet alleen laten. Wat een teddiebeer!

Boven krijgen we alweer lekkere broodjes en cola’s tussen de kiezen door onze begeleiders en genieten we van het adembenemende zicht op de Rhone en de Mont Blanc. De afdaling is minder aangenaam, want zeer technisch en op slechte wegen. Gelukkig zijn we zeer voorzichtige en technisch onderlegde jongens en komen we veilig beneden aan.

Nog 1 col staat ons dan te wachten, maar eerst trotseren we nog even het spitsuur onderweg naar de voet. De col de la Chambotte is op zich niet heel lang, maar na al dat voorgaande geweld vreten ook die 5 km aan meer dan 8% aan onze getergde beentjes. Gelukkig levert het gevecht met de Chambotte ons ook fantastische beelden op van het Lac de Bourget en kunnen we er nog wat overtollig zweet lossen ( ook vandaag kregen we weer 35 °C op onze nek, danke Mieke Soleil).

Er rest ons dan nog enkel een afdaling richting de camping. Weerom is er geen terras te vinden onderweg. Ook op de camping horen we paniekkreten: de mobil-home is er nog niet, dus naar een drankje kunnen we fluiten. We kruipen terug op ons stalen, carbonnen of alu ros en gaan op zoek naar de plaatselijke terrashoreca. Als ik een tip mag geven en u bent van het dorstige type dat al eens graag op vakantie gaat; trek niet naar Albens. Geen terras te vinden... We zetten ons dus maar binnen in een cafeetje alvorens naar de camping te trekken.

Daar worden we verwend met overheerlijk Boeuf Boergienjon (fonetisch, uw dienaar kent de juiste schrijwijze niet (sic) ). Ondertussen is iedereen gewassen, staan de tentjes weer recht, wordt er nog eens van een roseetje, pintje, cola of Pastis genipt. Maar er wordt vooral met een een Bressekip-ei in de broek naar morgen gekeken. Niet minder dan 6 beklimmingen staan er dan immers op het programma. Mon Dieu...

Tim