Dag 7: Pettneu Am Arlberg - Prato Allo Stelvio (of beter: de houtenbruggen-dag)

Dag 7 : Petneu am Arlberg – Prato allo Stelvio De avond was kort voor velen na de lange rit daags voordien. Diegenen die toch nog lucide genoeg waren om even de sterrenhemel te bekijken hebben een heldere sterrenhemel kunnen bewonderen. Ook al was de vorige nacht een heuse brok om te verteren vandaag had het roadbook een pittige rit op het schema staan. 107 km met 1703 hoogtemeters. Op het eerste zicht niks bijzonder, maar ter verduidelijking : Van de 107 km moeten we over een afstand van 40 km dalen. De overige 70km schotelen ons al deze hoogtemeters voor, waaronder de Rechenpass. Vandaag sluit onze gastrijder Jan weer aan voor deze rit. De combinatie van de rit van de dag, de benen van gisteren en de superbenen die iedereen hoopt te hebben morgen heerst er bij iedereen toch wel de vraag, hoe voelen de beentjes vandaag en wat zal dit morgen geven. Uiteraard is het weer een zonnige dag. Tot nu toe zijn er op deze 3 edities geen enkele dag geweest die ik in de regen heb gereden. Toevallig heb ik in de eerste editie de 3 dagen met gietende regen niet kunnen meerijden. Fietsersmeteendoel is duidelijk een zonnige vakantie en dit keer op keer. Onder de volle zon vertrekken we echter met volle moed angezien de eerste 20km recht naar beneden gaan. Bij het dalen voelen we echter de temperatuur stijgen. Op een afdaling vanuit een bergpas zijn er echter niet veel wegen naar beneden. We volgen een brede stroom met bergwater naar beneden en dat brengt ons via een drukke weg naar beneden. Weeral met enkele bestuurders die zeer dicht tegen ons naar beneden rijden, met of zonder tegenligger. Even is er twijfel want de route brengt ons naar wat op een autostrade lijkt, maar onze oprit op deze baan is net aan het bord dat de baan geen autobaan meer is. Gelukkig moeten we die niet lang volgen tot we een brug over het water kunnen nemen en waar we een groepsfoto nemen aan een standbeeld ter ere van de ¨Freiheidskrieg¨ van 1703 met een beeld dat is gehuldigd in 2003. Na de foto en korte sanitarie stop gaan we verden en het wordt steeds warmer. Na ongeveer 10 km rijden we voorbij Pfunds wat op ongeveer 10 km van de klim van de dag ligt. Er wordt besloten om tijdens deze stop ook snel iets klein te eten. We hebben trouwens al 50 van de 107 km afgelegd, ideaal dus om snel iets te eten nog een klein stukje rijden voor de klim en de rest van de dag uit te rijden. De Hostillerie die langs een fietspad ligt ligt helemaal omsloten door bergen. Op een blauwe hemel, zicht op het dal, met een mooi terras een fris drankje en een heerlijke snack (zelf had ik een heerlijke Goulash). Bij velen komt het gevoel rust en vakantie wel even boven, maar de temperatuur blijft toch stijgen en we moeten verder. We zetten onze route verder even in Zwitserland en terug naar Oostenrijk waar de klim van de dag 6km aan 6,4 percent wordt gevoeld, maar ook niet veel meer dan dat. Tijdens de beklimming toch even een moment van respect voor de wielertoeristen die met al hun bagage in de Alpen komen rondfietsen. Nu ja respect of helemaal geschift. Dan is onze vakantie nog simpel een koersfiets ipv een Mountain bike en bagage van de hele vakantie op de fiets. Boven weten we dat er nog hoogtemeters moeten volgen, maar op geen tijd zijn we boven op de Reschepass aan de grens met Italie. Dus ook genoemd de « Passo Ressia » (de schrijfwijze kan ietwat moeten worden gecorrigeerd). Ik voel me wel verplicht om Tim te vermelden die plichtsbewust zijn Squadra Corsa truitje ere aan doet en als eerste van de groep in dit truitje Italie binnen te rijden. Bij het binnenrijden kunnen we het stuwmeer al zien wat beduidt dat we de top van de rit hebben berijkt. Van hier is het bergaf met een paar korte hellingetjes in de afdaling. Tot onze verassing ontbreken er meer dan 500 hoogtemeters op de teller waar niemand om treurt uiteraard. De afdaling brengt ons volle snelheid naar beneden tot in Glorenza. Eens beneden en de wind van het dalen weg valt de hitte over ons en zijn we genoodzaakt om even te stoppen voor een drankje. Anders zijn we ook te vroeg op de camping dus moeten we wel even stoppen. De laatste kilometers naast het water brengen ons naar de camping met zicht op de Passo Dello Stelvio. In deze hitte drinken we snel iets duiken we in het zwembad en zien we al enkele van onze supporters voor morgen aankomen. De avond komt eraan en het eten ruikt weer lekker. Zoals gewoonlijk wordt er aangevallen op het eten en met volle genot van gegeten. Enkelen hebben al krasse uitspraken over de laatste rit richting de top van morgen, maar de meesten weten al hoe het eraan toe gaat gaan, maar allen zijn we klaar voor morgen. Hier hebben we weer zo lang naar uitgekeken en deze week is alweer voorbij gevlogen. Ook al zal het zwaar zijn morgen het zal genieten zijn naar weeral een geslaagde reis die morgen feestelijk zal worden afgesloten. Momenteel voelt Kevin zich blijkbaar niet zo goed, maar we hebben er alle vertrouwen in dat alles goed zal komen en Kevin morgen klaar zal zijn voor de start van de laatste rit. Om af te sluiten ( want ik heb al commentaar dat ik te veel aan het schrijven ben). Net als op de vorige editie is er de dag voor de laatste rit geen directe kandidaat gevonden voor het schrijven van het verslag. Schrijf dus maar op. Op de volgende editie of volgende activiteit kunnen jullie de reporter van de laatste avond weer verwachten. Dit laatste avondmaal zal wat inspiratie geven of is het het begin van het onzekere, de ontknoping van de reis, de finale of de focus van de reis. Niet voor niets rijdt deze reporter met een Focus vlot naar boven morgen. Uw reporter : Boris Demarrez