Impressies van een fietser

Na afloop van een week "fietsen met een doel" is het tijd om even een balans op te maken over hoe de reis voor mezelf verlopen is. Daarvoor moet ik eerst en vooral even terugblikken op de voorbereiding van onze tocht. De naakte cijfers toonden aan dat ik net iets minder getraind had dan twee jaar geleden, maar dat ik wel een kleine vijf kilootjes minder de bergen diende op te sleuren. De teneur voor vertrek was dan ook: we zien wel, ik geraak er wel.

En zo geschiedde op 6 juli 2013 dat we des ochtends klaarstonden op het Justus-Lipsiusplein, 16 fietsers, allemaal een ander profiel: jong – minder jong, groot – klein, lichtgewichten – kathedralen, afgetraind – minder getraind, … De nieuwelingen in het peloton ogen wat nerveus, maar dat ebt snel weg eens het startschot gegeven wordt.

De dagen vorderen ok, ik moet de betere klimmers wel nog laten gaan op de hellingen van de dag, maar ik voel stilaan dat ik sterker wordt. Ook twee jaar geleden kon ik dit ervaren: een prettig gevoel als het ware. Wat dan wel meer tegenvalt is de pijn aan het zitvlak. Mijn nieuwe fiets heeft een beduidend harder zadel. Mijn billen worden elke dag praktisch tot moes herleid: heerlijk!

De vierde dag staat dan de eerste echte kanjer op ons te wachten: De Zuflucht kan je gerust een beest noemen, meer dan 8 kilometer lang en stukken tot 18%. Jeroen N en Piet moet ik al snel laten gaan, maar met Kevin en Phille Levis vecht ik voor een top 3-plek. Wanneer Phille moet lossen, zie ik achter me dat ook Peter zich nog wil mengen in het gevecht voor plaats 3. Uiteindelijk kan ik iedereen nog afhouden en ben ik tot mijn grote verbazing als derde boven op de Zuflucht. Vanop het terras geven we alle binnenkomers hun verdiende applaus: deze berg is niet te onderschatten. Sommigen klasseren hem zelfs als zwaarder dan Ventoux of Alpe d’Huez! De hoge percentages kunnen hen wel eens gelijk geven.

De twee volgende avonden zijn we voer voor de horden muggen die zich te goed doen aan onze bloedbanen, gelukkig is de omgeving wel heel mooi. Een riviertje of de Bodensee: we genieten met volle teugen.

Op dag 6 wacht ons een enorme uitdaging: een rit van meer dan 160 kilometer (die er meer dan 170 werden) met op het eind de Arlberg: 32 kilometer lang met vooral de laatste 12 kilometer aan stevige percentages.

De Arlberg, waarbij achteraan een gezellige bus wordt gevormd met liedjes en trektochten door het veld ziet de puntenzoekers meteen wegspringen. Ook deze groep klimt de eerste kilometers vooral in groep. Op steilere stukjes hangen enkele renners aan de jojo, maar het is vooral Jeroen S die de koers probeert hard te maken: tot twee maal toe demarreert hij op zoek naar eeuwige glorie op de Arlberg. Het mag echter niet zijn en versnipperd beginnen we aan de moeilijke sectie. Die wordt in het begin gekenmerkt door wat tunnels, de eersten niet zo lang, de laatste daarentegen is veel te lang. Het lawaai is oorverdovend, de donkerte is angstaanjagend en het tempo wordt hooggehouden om zo snel mogelijk uit deze tunnel te geraken. Met dichtgeknepen billen kan dan eindelijk de koers losbarsten: Op het steilere, bochtige stuk moet ik de drie tenoren Piet, Peter en Jeroen laten gaan, maar vierde boven komen op de Arlberg was voor mij een positieve verrassing. Boven is het koud, te koud. De begeleiders zeggen dat we moeten doorrijden naar de camping, maar we wachten tot de eerste acht, die zich niet in de bus nestelden, boven komen. Daarna dalen we af naar de camping. Misschien niet de gelukkigste keuze van de fietstocht en dat zorgt voor wat wrevel bij de grupetto en wat schuldgevoelens bij mij en andere “doorrijders”. Gelukkig zijn we een hechte groep kennissen en kunnen we dit snel vergeten en nog maar aan één ding denken: de Stelvio!

Op vrijdag moeten we wel nog een kortere rit aanvatten met toch redelijk wat klimwerk in verweven. Met ploegmaat Peter kom ik achter Jeroen en Piet aan op de Norbertshöhe, een leuke klim met 10 haarspeldbochten. Het is daar, net zoals bijna de hele reis, zeer warm. Klagen daarover doen we minimaal, iedereen is zich ervan bewust dat dit het beste is wat ons kan overkomen. Regen zou een fameuze domper kunnen zijn. We moeten nog even voor bij de Reschenpass om Italië te bereiken via het prachtige meer.  Daar mag ik fier als een gieter als eerste binnenrijden met mijn Italiaans truitje.

In Prato aangekomen genieten we van het zwembad en de uitstekende accommodaties op de camping. Iedereen voelt het echter kriebelen: we zien de Stelvio, met besneeuwde toppen, liggen en kruipen op tijd in onze nestjes (de ene al wat tijdiger dan de andere).

Mijn plan voor de Stelvio is bedenk ik waar ik zo vaak vertoef: op de plee. Bij de eerste vijf eindigen moet normaal gezien wel lukken, wil ik hoger eindigen moet ik het op mijn manier doen. Na de opwarmingsronde ga ik er meteen alleen vandoor. Ik had echter graag gezien dat er iemand meeging. Kevin had dat waarschijnlijk gedaan, maar hij moet jammerlijk verstek geven op doktersadvies.

Alleen trek ik de flank op, op de minder steile delen probeer ik een voorsprong uit te bouwen en de aanmoedigingen van de supporters doen echt deugd. Ik raap de ene na de andere wielertoerist op, zwalpend of niet. De mikpunten zijn wel leuk, de brommers en het verkeer iets minder. Ter hoogte van bocht 35 moet ik zelfs even wachten omdat een bus en een wagen zich klem gereden hebben.

Na een 20-tal kilometer zie ik dat Pieter in aantocht is en ik vrees dat de andere klimgeiten zullen volgen. Ik moedig Piet nog even aan om voor de 2 uur te gaan en hij biedt mij een gelleke aan, ik weiger echter want de helling is te steil om nog te eten…

Ik word wat geruster als ik niemand anders zie op de haarspeldbochten onder mij.

De lucht wordt echter ijler en ijler en de vermoeidheid slaat toe. Een paar bochten voor het einde is het beste er helemaal vanaf en probeer ik niet in het rood te gaan. En dan is het eindelijk zover: de laatste bocht, het haar op mijn armen komt recht. Het is me gelukt en ook mijn plannetje werkte! Op het zelfde moment besef je ook dat de reis zo goed als ten einde is, je denkt aan vrouw en kind en daarna even aan helemaal niets meer. Op de drukke bergtop worden gelukwensen in ontvangst genomen en uitgedeeld. Alles gebeurt echter in een roes waardoor ik er niet echt van heb kunnen genieten.

Uiteindelijk blijven de verschillen op de top beperkt tot minder dan een uur: iedereen heeft deze tocht op een schitterende manier gereden. De afdaling is een noodzakelijk kwaad en door het drukverschil is mijn drinkbus beneden aan de voet van de berg volledig ingedeukt.

Daarna is het tijd voor terrasjes, lekker eten, zwemmen, nog meer terrasjes en uiteindelijk voor het laatst de tent in. De weg terug is warm, lang en vooral onaangenaam. Gelukkig komt het moment van het weerzien met mijn twee madammen dichterbij en door vermoeidheid en het gelukkig zijn is het moeilijk om de emoties te onderdrukken.  Het duurt heel even voor ik het “on the road” zijn uit mijn systeem krijg, maar thuis is het nog altijd het best.

Graag wil ik nog het volgende kwijt over onze reispartners:

•  Kenny, Wim, Koen, Leen: bedankt om ons veilig weer thuis te brengen!
•  Alle andere supporters op de Stelvio: super! Het heeft ons op de moeilijke momenten naar boven gestuwd.
• Luc en Herman: De nieuwe matras ligt super en mijn wiel is voor een peulschil gerepareerd: toplogistiekers!
• Wim D: Bedankt voor de levenslessen, de oppeppende commentaar en het lekkere eten.
•   Bruno: Een masseur eersteklas, een genieter pur sang en een uitstekende sous-chef, Thanks!
•  Johan Dekelver: Onmisbaar door het maken van massa’s voedsel: worsten, balletjes, sangria,… Hij kan het allemaal!
• Benoit: Zonder uw inbreng is deze reis niet te realiseren: steeds oog voor wat moet gebeuren, bewaarder van de tijdschema’s en sfeermaker in één persoon.
•  Peter: Teammaat, bedankt voor de klimsteun onderweg, voor het ons veilig loodsen langs de moeilijkste passages op het parcours en voor je grappige kwinkslagen.
•  Neddie: fameuze puntenpakker op de hellingen, spaarde zicht echt op geen enkele berg en altijd klaar om een mop te tappen. Kennis voor het leven, vriend hopelijk ook.
• Jelle: Iedereen verrassen was je doel en of je dat gelukt is! Een dipje niet na gelaten, reed je vlot mee met ons peloton. Sorry voor het “op je kap zitten”. Plagen is naar het schijnt liefde vragen…
•  Kevin: Merci voor de gevechten die we uitvochten op de hellingen, jammer dat je de laatste dag niet mocht meerijden. Toch supporterde hij vurig mee op de flanken van de Stelvio, il faut le faire!
• Minner: Ouderdomsdeken van de fietsers, maar dat is er niet aan te merken! Bedankt om mij op de flanken van de Arlberg het hardst te doen lachen tijdens deze reis.
• Geert: Bedankt om alle restjes op te eten en daarna nog gezellig te gaan afwassen. Steevast op een meter of 10 van het peloton te vinden. Op die manier een uitstekende buffer tussen verkeer en peloton.
•  Levis: Hoe doe je het toch, elke dag bij de laatsten gaan slapen en toch zo goed rijden? Zit ook nog eens mooi op zijn ros en is Bonbonnekes-leverancier van het jaar!
•  Boris: Steeds opgewekt en zorgvuldig uitkiezend waar hij voor de punten gaat op de hellingen van de dag. Maakt zich nooit druk en is een zeer aangename groepmens!
• VDP: Tentmakker en teammaat, je was duidelijk meer voorbereid op deze tocht en dat resulteerde in verschillende dagen kopwerk en  in een goede eindklim naar de Stelvio. Bedankt om mij te verdragen en voor de plezante momenten! Ow ja: ook bedankt om het gesnurk tot een minimum te herleiden J
• Fille VD: Flandrien van het gezelschap, kreeg jammer genoeg niet het weer dat hij in die rol wenst. Topkerel die steeds vooraan staat als het plezant wordt, zo maken ze er niet veel van!
• Noël: Genoot met volle (en veel) teugen van deze reis. Ook op moeilijke momenten (lees: bergop) blijft hij steeds goedgemutst. De rug van het jaar, er achter schuilen lukt soms zelfs met z’n tweeën! Pinten van 2 liter zijn geen probleem voor deze krachtpatser.
• Johan: Teammaat, kan zonder probleem de medaille voor het meeste kopwerk op zijn truitje spelden. Een stormram met een klein hart, mooi om zien hoe hij zijn zoon Bram naar de top van de Stelvio leidde! Bij elke pech stond hij trouwens paraat om te helpen.
•  Jeroen S: Met zijn droge humor een niet te onderschatten pion in het geheel. Zegt niet zoveel, maar wat hij zegt is 9 kansen op de 10 to the point. Overtrainde zich in de laatste maand, waardoor het op de bergen iets minder ging dan 2 jaar geleden. Tekende wel voor de aanval van het jaar! tevens de betere cameraman in het peloton.
• Piet: Wellicht de beste klimmer in het gezelschap. Stille kracht binnen deze groep, zonder al te veel poespas kwijt hij zich van alle taken, zeker bij pech. Ik kan genieten van de rust die hij uitstraalt, op en naast de fiets.

Aan allen: een hele dikke merci om van deze week weer een onvergetelijke ervaring te maken. Zeker ook aan alle vrouwen, vriendinnen, kinderen en andere familieleden die een week op ons dienden te wachten.

Aan de Stelvio: I hope we meet again…