Rit 6:
Solothurn – Rolle (156 km – 860 HM)
Na een voor sommigen iets te korte, dan wel slapeloze nacht,
kropen we vandaag weer op de velo voor de langste rit op ons parcours. Met een
fiks ontbijt dankzij de immer paraat staande begeleiders en alweer de nodige
vochtinbreng vertrokken we uit onze camping.
Al snel bleek de wind ons vandaag zeer gunstig gezind, wat
zorgde voor een collectieve ‘oef’ die
uit de groep opsteeg. Nu nog een plekje zoeken dat nog niet al te veel pijn
doet op het zadel en rijden maar. Relatief rustig rijden langs zalig
zachtglooiende Zwitserse zijwegen, meer moet dat niet zijn! Toch even paniek in
de groep toen Filip Vandeuren kort door een Zwitserse weps werd gestoken in
zijn onderlip. Naar eigen zeggen kon hij door snel en kordaat optreden erger voorkomen en bleef de steek oppervlakkig.
Dorpje in, dorpje
uit, veldje door en boerderijtje voorbij: de eerste 50 kilometer gingen snel
voorbij en al snel konden we post vatten op het eerste terrasje. Koffietje,
colaatje of spuitwater binnengieten, want het weer was voor het eerst droog en
warm vandaag, gedaan met de regenjasjes of overtrekjes! Een vriendelijke
Zwitser (in witte jeep, naar eigen zeggen van de polies) wees ons onderweg nog
eens op onze foute positie de baan (hoewel goed op de kant, nog steeds niet
rechts genoeg). Wij dienden hem van weerwoord (“Avancez!”, “Mijn papa is bij de
brandweer én bij ’t leger") en dat volstond blijkbaar.
De wegen die ons naast de Bielersee zouden leiden, bleken in
de praktijk toch iets verder van het meer af te zijn, maar dat kon de pret niet
drukken. Begeleid door de talrijke kersenboomgaarden uit de streek, konden we
soepel verder trappen tot kilometer 83. In het mooie Estavayer-Le-Lac stond de
mobilhome met de nodige innerlijke versterking klaar aan de jachthaven. Toplocatie!
Hoewel de rit niet al te veel hoogtemeters bevatte, werd het
door de opeenvolging van dagen in het zadel, de warmte en de lengte van de
etappe toch meer en meer een beproeving. Gelukkig was er Benoit, onze extra begeleider
die ons zowel on- als off-road volgde met zijn busje, met de nodige foto- en
video-opnames. Nog steeds waren de insect-gerelateerde problemen niet voorbij voor Filip VD, die een vlieg inslikte die zeer hinderlijk tussen slokdarm en luchtpijp bleef flapperen.
Naar het einde toe werd het parcours meer en meer
heuvelachtig en geaccidenteerd. Doe daarbij nog
wat onverharde wegen en wat lekke banden en iedereen snakte meer en meer
(haha!) naar het meer van Genève. We zetten de afdaling richting het water in,
maar niet zonder nog enkele pittige passages bergop te verwerken. Toch was de
opluchting groot toen we op 400m van
onze camping een iets te dure Carlsberg uit plastic beker konden drinken die we
dan ook nog eens zelf moesten halen aan den toog (een mens is rap content
tegenwoordig), waarna we onze spieren (zoals d’echte) in het koude water van
het Meer konden ontspannen. Spijtig van de glibberige, vlijmscherpe rotsen op
de bodem wel!
Alweer een ritje achter de kiezen, morgen trekken we
Frankrijk in en komen de berggeiten weer aan hun trekken. We zien jullie dan
graag terug voor meer dolgekke avonturen!
Voor verslag, Jeroen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten