Artikel Het Laatste Nieuws van 19 juli 2011

Artikel Serrist 7 juli 2011

Alpe D'Huez: Foto spandoek BOBO op de top

Rit 8: Saint Rémy de Maurienne - Alpe d'Huez (gesponsord door VZW Basilius)

Zaterdag 9 juli : de laatste, het einde, de finale, de apotheose of hoe je het maar noemen wil.

Op het programma: 78 kms, na 6 kilometer de beklimming van de Col du Glandon, om dan na een lange afdaling en een tussenstuk naar de voet van de Alpe D’Huez te rijden, wat de bekroning moet worden van een fantastische week...

Het verslag van deze rit begint eigenlijk de avond ervoor al: Wim Vandeuren stelt voor om de Col du Glandon te gaan verkennen, 6 man grijpen hun kans om dit voordeel mee te nemen voor de volgende dag: Boris, Noël, Minner, Vandeuren, Kristof en Tim.

Twee uur later komen ze terug en blijkt hun voordeel eerder een nadeel: “Ik rij daar ni op!”, “Erger dan de Ventoux” en “Daar geraken wij nooit ni over!” zijn enkele van de uitspraken die de rest te horen krijgt...

Enkelen beginnen echt te panikeren, het blauwe team vliegt verassend vroeg naar bed, en al snel is het rustig op de camping: enkel 2 frisse chauffeurs Wim en Koen en een halvegare blijven nog 1 (2?, 3?, ???) glaasjes te veel drinken.

's Morgens de dagelijkse routine, op het eind van de week begint iedereen vlot op tijd klaar te geraken voor het vertrek.

Om 8u45 vertrekken we dan aan een uiterst rustig tempo tot aan de voet van de Col du Glandon, die we na 6 kilometer bereiken. Een laatste stop en we zijn weg: 21,3 km aan 6,9% gemiddeld, en de laatste kilometers constant boven de 9%.

Al snel blijkt dat sommigen zich -, voor zover mogelijk – zullen sparen op deze berg: berggeit Peter wordt achteraan gesignaleerd in het gezelschap van Benoit en Kristof, andere berggeit Pieter in een groepje net daarvoor met The Blue Team... Jeroen ruikt zijn kans op de punten op een col buiten categorie en vertrekt net iets rapper, in het gezelschap van Noël. Daar tussenin rijden Johan (zoals steeds op hartslag, Geert (zoals steeds op kracht), Tim zijn conditie wordt steeds beter en rijdt een lekker tempo en Boris rijdt iets voor “de blauwen”.

Na een tiental kilometer klimmen is er in deze berg een welgekomen tussenstuk: 1 kilometer waar het zelfs even afdaalt: dat deed deugd! Zoals ook de enorme aanmoedigingen van onze 3 wagens: Team Mr en Miss Dockx, Team Wim, Wim en Koen en team Mikel en Sandra: bedankt hiervoor, alsook voor het vullen van de drinkbussen en het verzorgen van de foto- en filmreportage!




Na dat welgekomen stukje afdaling stijgt het opnieuw naar 6, 7, 8, ... 13%, en wordt het zeer zwaar. Peter en Piet rijden weg van hun groepjes om toch maar rustig te versnellen, voor de rest verandert er niets: rijden rijden rijden, stoempen stoempen stoempen. Op 6 kilometer van het eind een kleine domper: 1 van onze fietsers krijgt zijn hartslag niet meer onder controle, en beslist om voor de rest van deze klim in een busje te stappen in de hoop om toch maar de Alpe d’Huez op te kunnen rijden: jammer maar een verstandige beslissing, geen onnodige risico’s is de boodschap!




De andere 12 fietsers komen zonder al te veel problemen boven op deze prachtige berg, ieder aan zijn tempo. Jeroen bereikt als eerste de top gevolgd door verrassing-van-de-dag Tim, en dan de rest van de bende. De tijdsverschillen op de top lopen op: ongeveer 35 minuten.

Na een korte stop, wat eten en drinken vertrekken we voor een lange afdaling, met tussenin nog 2 serieuze knikjes terug bergop, wat voor de meesten onder ons pijn doet, amai!

Nog een tussenstuk van een 10-tal kilometer en dan komen we aan de voet van de Alpe d’Huez, waar we verwelkomt worden door Sylvie (vrouw van Peter – eeeuuh excuseer Sylvie: mademoiselle en niet madam ;-) ) en een vriendin van haar: Christine, die ’s morgens al de Alpe d’Huez was opgereden... Haar tijd blijft onbekend. De verwelkoming met spandoek vol ballonnen mislukt ietwat: door de warmte zijn de meesten ballonnen al gesprongen voor we daar waren, maar toch bedankt voor de moeite! Iedereen maakt zich klaar voor de finale. Sommigen willen knallen, sommigen rustig oprijden en sommigen weten dat ze zwaar gaan afzien...

En dan: 10 – 9 – 8 – 7 – 6 – 5 – 4 - 3 – 2 – 1 START! Zoals steeds geeft Wim vol enthousiasme het startschot, klinkt zijn “Allez hein mannekes!” ons in de oren en we zijn vertrokken...



Deze berg begint onmiddelijk met stukken tot 12-13%, onmenselijk zwaar dus voor sommigen... Van bij de start lanceert Pieter Benoit, maar deze laat zich verassen en is niet mee. Pieter zou niemand meer terugzien tot boven op de top.

Over de beklimming van deze berg zijn veel verschillende versies: de ene rijdt er “vlot” op, de andere rijdt er op zonder te stoppen, andere stoppen 1 of 2 keer, sommigen krijgen hun klop na de hele week in de top van het bergklassement gestaan te hebben en dan zijn er nog 3 die gewoonweg sterretjes zien, 10 keer stoppen, alles geven maar er toch geraken...

Voor de nieuwsgierigen onder ons: Piet kwam het snelste boven, op 1u11min. VDP kwam als laatste binnen, op 2u03 minuten.

En de volledige “uitslag”:

Pieter – Peter – Jeroen – Philippe – Tim – Minner – Johan en Boris samen – Geert – Noël – Filip VD en Benoit samen - VDP

Ik hoop in de loop van de week van elke renner een verslagske te krijgen, zodat we dat hier later nog eens kunnen posten...

Conclusie van het hele verhaal: een fantastische bende fietsers met sublieme begeleiders! De vriendschapsbanden zijn weer aangetrokken. We hebben het overleefd.

THATS IT! (Ik moet stoppen met het verslag want mijn batterij is plat ;-) )

FINISH

See you in july 2013…

Rit 7: Culoz - St Remy de Maurienne (gesponsord door Guido Michiels)

(Wegens slechte verbinding vandaag opnieuw geen foto's)

De eerste regen van onze trip valt dan uiteindelijk toch in de nacht van donderdag op vrijdag. Het aangekondigde onweer komt met vertraging aan, maar heeft zich duidelijk ook opgebouwd in hevigheid.

Het overleven van de nacht is niet voor iedereen zo vanzelfsprekend.Daar waar de ene wat water binnen heeft, de ander struikelt over de de tenten tijdens een nachtelijk plasje blijft de ander wakker gehouden door het ritmisch geronk van enkele ‘schone slapers.

Toch is iedereen weer om 7 uur stilaan wakker en maakt zich op zijn eigen ritme en opgebouwde routine klaar voor de rit die volledig in het teken staat van de volgende dag die volgens Noël en Johan, nadert, en nadert en ook nog eens dichterbij komt, alsof Urbanus het zelf zou gezegd hebben.

De rit van vandaag loopt over 99 km met 2 klimmetjes die in het rittenschema werden opgenomen. Zo te horen bij het ontbijt hebben de verschillende ploegen hun tactiek om het puntenklassement te beïnvloeden. Laten we de rit schieten vandaag en focussen op morgen of vandaag punten sprokkelen?

De procedure voor de start meldt zich aan en Benoit roept af hoeveel minuten nog voor de start. Net voor de start een korte maar duidelijke melding van Noël: Nog 5 minuutjes. Hij is lek zonder te zijn gestart. We hebben onze eerste retard van de dag en na het vervangen van de band wuift onze Wim de koers op gang zoals het hoort met een witte zakdoek. Het schema van de dag is nauwkeurig getimed. Na 42 km hebben we een verplichte stop in Saint-Alban-Leysse. Kristof ‘VDP’ komt er vandaag weer bij en zal om 10u40 aankomen in Chambéry waar hij door onze logistieke begeleiders zal worden opgepikt en worden gebracht naar deze tussenstop.

Voor onze aankomst in Saint-Alban-Leysse was er één klim van 2,6 km aan 5,4 % gemiddeld. Bij de aanvallers van de dag zit uiteraard de vertrouwde aanval van Geert bij de eerste meters van de klim. De korte afdaling brengt ons naar een zoektocht voor een terrasje in dit dorpje, wat niet onmiddellijk is gevonden. We vinden een klein cafe/hotel met enkel stoelen buiten en de stamgasten reeds aanwezig. Het opnemen van het eerste drankje lukt dan toch in 3 keer en het is niet duidelijk of wij een bezienswaardigheid zijn of enkele van de stamgasten van dit cafe. Onze timing was echter zoals een zwitsers horloge, ook al rijden we verder weg van Zwitserland. VDP en onze logistiek team zijn op 2 km van onze afspraak wanneer we ze bellen. Uiteraard wachten we nog tot VDP zich heeft klaargemaakt voor vertrek en om ons volledig voor te bereiden bestellen we nog iets. Op het menu in het cafe voor vrijdag staan mossel/friet, maar Luc en Herman zien het niet onmiddellijk zitten om hier te lunchen. Nu nog kruiken vullen met water en de resterende 57 km en volgens de routeberekening nog 600 hoogtemeters van de 1120.

Met VDP terug, wordt er unaniem beslist dat VDP kop mag rijden om zijn terugkomst te vieren. We zijn echter zo braaf dat we dit niet aan hem alleen overlaten en gewoon rondrijden zoals gewoonlijk. We zijn ook zo voorbeeldig dat wanneer we een deftig fietspad vinden er niet wordt getwijfeld en dit onmiddellijk nemen ook al wijkt dit af van onze route en we uiteindelijk een parking moeten oversteken en via de parking van een flatgebouw en een doorgang aan dit gebouw weer op de weg komen en van hieruit onze route verder zetten. Spijtig genoeg brengt dit ons op een drukke baan die we ongeveer 20km moeten volgen alvorens we deze kunnen verlaten. Het is nu ook duidelijk de bergen komen dichter en dichter en er wordt luidop gegist hoe hoog deze bergen zijn. Is het de angst voor wat morgen gaat komen of de bevestiging dat we klaar zijn voor deze uitdaging. Deze 20km worden aan een razend tempo afgereden om ons hier zo snel mogelijk weg te brengen van deze drukke baan en er wordt netjes op een lijn een gemiddelde van 30 km/u gehaald.

Eindelijk deze baan verlaten en een lang recht stuk dat vlot loopt en omdat wij onze benen niet voelen, en dus niet hoeven te sparen voor morgen ( amai wat er al niet wordt geschreven om zichzelf moed in te praten) wordt nog eens een poging aangegaan om op dit stuk 60km/u te halen maar zonder meer details van het falen weer te geven hebben de enkelingen die dit hebben geprobeerd gefaald. Geen zorgen morgen wordt het wel gehaald in een afdaling. Als ge hier nog geen dorst van krijgt. Met nog 19km te gaan houden we onze volgende stop op een terrasje. Net voor het zitten zien we een paar Leffe parasols en gaan we onmiddellijk tot ginder. Vandaag is er geen Marlène aanwezig zoals op onze camping gisteren, maar enkelen volgen aandachtig wat wordt genoteerd op onze bestelling door onze serveuse. Niet om uit de hoogte te doen, maar wel vanuit een hoog panoramisch zicht op de bergen bekeken. De officiële benaming luidt: Toekijken om de rekening te controleren.

De routebeschrijving gaf aan dat we 1120 hoogtemeters moesten overwinnen op deze rit. We moeten er nog 500 doen om tot dit totaal te komen. En dit allemaal in 19km? Gelukkig blijkt dat voor het eerst de routebeschrijving een aantal hoogtemeters aangeeft dat we helemaal niet halen. We bevinden ons nu volledig omringd door bergen die hoger uitreiken dan we wel zouden willen. We weten dat we hier morgen ergens over moeten en hoe meer we vanaf hier kunnen sparen hoe beter zie je iedereen denken. Het komt dus goed uit dat we minder hoggtemeters moeten doen dan gepland. Desalniettemin hadden we de laatste klim van de dag van 2,1 km aan gemiddeld 5,7 percent niet hoeven nemen, maar het was wel op rustigere wegen en wat is nu nog deze bult op de wegen tegen wat morgen gaat komen.

Onze camping ligt toepasselijk in de Rue du Camping en naast een grote zwemvijver waar wel wat volk aan het genieten is in dit warme weer. Naast onze mobilhome staan 2 chalets en in geen mum van tijd wordt er door een groot deel beslist om in een chalet te slapen. Het kaf wordt hier van het koren gescheiden. Er blijven er vijf over die in een tent slapen en Peter merkt terecht op dat al diegenen die ooit bij de scouts hebben gezeten in een tentje slapen (vertrouwde habitat) op uitzondering van Piet, maar Piet is een vertrouwde rugzaktoerist die van een tent zijn vertrouwde omgeving heeft kunnen maken onder andere op dagenlange tochten in Corsica.

Vanop onze kampplaats hebben we zicht op de twee bergen waar de col du Glandon aanvangt en vanwaar onze tocht morgen begint en de zenuwen voor morgen beginnen al op te komen. De vijver nodigt uit voor een korte plons in de vijver, het water is maar een paar centimeter koud. Bij de dagelijkse rituelen horen ook de recovery drinks en de rij wachtende voor een massage van onze masseur van dienst ‘Bruno’. Hij heeft zich echter een beperking opgelegd tot 4 klanten, maar Tim heeft zich geroepen gevoelen om Bruno bij te staan. Onze Wim komt met een ingeving om onze gedachte te verzetten en de lachspieren nog eens te testen, maar hiervoor verwijs ik jullie graag naar het logboek en de pagina met het vertaalspelletje. Tijdens het zoveelste smulfestijn van deze week komen onze eerste supporters voor morgen toe met onze huurwagens voor de retour op zondag. Mikel en Sandra komen als eerste aan en kunnen nog gezellig meeschuiven aan tafel. Niet lang daarna komen Wim en Koen aan die zich duidelijk kostelijk hebben geamuseerd onderweg en ook interessante lectuur meegebracht die van een groep mannen zonder vrouw na een week net een bende gibberende gelukkige schoolmeisjes maakt. Om nu te zeggen dat de rest van de avond rustig gaat verlopen om morgen fit te zijn kunnen we zoals op geen enkele andere avond voor iedereen beloven. Één ding is zeker, morgen wordt het hoogtepunt van de reis en hopelijk nog wat energie over het einde van ons avontuur te vieren.

Gegevens van de dag:

99 km

24,8 km/u

2 (jaja 2, eindelijk) terrasjes

1 maal lek: Noël nog voor het vertrek

608 hoogtemeters

Rit 6: Pontarlier - Culoz (gesponsord door KBC en Atlas Copco)

Bij het krieken van de dag staan slechts 12 renners aan de start van de 6^e etappe. VDP is immers even naar Parijs voor de proclamatie van zijn vriendin. Het weer is niet schitterend, wolken dreigen boven onze hoofden en er wordt zelfs voor regen gevreesd.

De 6^e etappe is tevens de langste van onze expeditie. 157 km dwars door de Jura: we hadden liever langs de kustlijn gereden, maar kom. De rit begint vrij rustig en het Lac Saint Point bezorgt ons prachtige zichten en we mijmeren over een leuke strandvakantie aan de Franse Riviera.

Na 35 km is het echter tijd om aan de eerste gecatalogeerde helling te beginnen. Vanuit Chaux-Neuve wachten ons 2,1 km aan 4,8% gemiddeld. Een perfecte opwarmer voor wat later volgen zal. Iedereen verteert de helling goed en het weer blijft stabiel.

Na deze helling gaat het overwegend bergaf (of ligt dat aan onze groeiende conditie?) en na een 80-tal kilometer staat de kookploeg ons op te wachten met lekkere broodjes. Ze zullen nodig blijken, de Col de la Croix de la Serra ligt ons immers grijnzend op te wachten. 13,5km lang en gemiddeld 4,5% steil. Vanaf de voet in Saint Claude verbrokkelt onze groep meteen en rijdt ieder op zijn eigen tempo naar boven. Het is een mooie, niet al te beestachtige klim met zelfs even een welgekomen stukje bergaf. Het landschap is adembenemend en door het klimmen hebben we tijd genoeg om dit prachtstuk van de natuur te bewonderen.

Boven wordt de gebruikelijke foto getrokken en smijten we ons in de afdaling. Iedereen is zich wel bewust van de gevaren en roept bij tegenliggers, putten of steentjes dat voorzichtigheid geboden is. Met nog een dertigtal kilometer te gaan stoppen we voor een obligatoir terrasmoment in Billiat. De Panaché, pintjes, Pastis, cola en koffie gaan vlot binnen en de gerant krijgt een spoedcursus in het Overijse-Alpe d’Huez-verhaal.

Na deze stop is het plots volop koers, waarom dat weet uw schrijver niet... De Filles zullen de drank geroken hebben vermoed ik. Tegen 17.30 uur bollen we binnen in de mooie camping, de langste etappe is eigenlijk voor iedereen vrij vlot verlopen. Het gemiddelde is zelfs zeer hoog te noemen voor zo’n zware rit. Het eten smaakt super en de drankjes gaan vlot binnen. Gelukkig hebben we voorlopig ook geen regen gehad en lijkt het morgen ook ene mooie dag te worden. De ontknoping, irreeël zwaar in mijn ogen, komt dichterbij. Tot schrijfs!

Vainqeur de l’etappe: Jeroen Segers

Cijfertjes:

157 km

1 lekke band (Benoit)

25,3 km/u gemiddeld

1 terrasje (maar 2 pastis voor mij ;-) )

1640 hoogtemeters

Rit 5: Mandeure - Pontarlier (gesponsord door Coreo, Pips Luppens, Aberis en Bisson)

Ontbijt

Voor de 5^de dag van onze expeditie werd iets minder mooi weer aangekondigd: bewolking en kans op regen. De bewolking was er maar we konden ons af en toe warmen aan een paar opklaringen. En de regen beperkte zich tot 2 druppels per persoon.  De rit zelf kondigde zich aan als een relatieve rustdag: Slechts 92 kilometer voor de boeg maar toch ook twee serieuze hellingen.  Alles begon heel voorspoedig. Iedereeen was mooi op tijd klaar. Opstaan, aankleden, kruiken vullen, zakken vullen met gellekes en bars, banden bijpompen en eten: het begint routine te worden. Tim had wat problemen met de as van zijn achterwiel maar, voorbereid als we zijn, kon hij vandaag op “stap” met de reservefiets. 

Het peloton houdt zich koest

De eerste kilometers verlopen vlot aan een rustig tempo. We maken één tussenstop omdat Philippe Minner een serie sms-jes krijgt. Als verantwoordelijke vader laat hij ons stoppen om even te lezen wat zijn dochters te vertellen hebben.

 

Piet, Jeroen en Geert versnellen

Na 22 kilometer komen we aan de voet van de Côte de Maîche, een helling van 8 kilometer. Zulke lange hellingen rijden we doorgaans allen op eigen rustig tempo omhoog maar deze keer spelen een aantal klimmers een bergrit uit de Ronde van Frankrijk na. Piet, Jeroen en Geert maken tempo en bereiken met weinig tijdsverschillen de top. Mannen toch, hé! 

Boven op de Côte de Maîche

Luc en Herman volgen ons bij deze klim op de voet en maken boven de klassieke groepsfoto.  

Via een glooiend landschap rijden we daarna verder en verder de Jura in.

 

Terras

We kijken uit naar terrasje en anders dan daags voordien vinden we dat ook. We nemen er onze tijd en Filip koopt er zelfs een krant om op de hoogte te blijven van de actualiteit in de Ronde van Frankrijk. Hij heeft pech want zijn aankoop blijkt al “over tijd” te zijn.  We dalen daarna geleidelijk aan naar Morteau om vanaf daar even de Doubs te volgen. Met Boris op kop rijden we dan naar Les Gras waar de tweede helling van de dag op ons wacht.  Daar krijgen we hetzelfde scenario en rijdt bovengenoemd trio snel naar boven. Deze keer mengen Peter en Benoit zich ook in het debat. Een beetje trainen voor de bergen van de laatste dag kan geen kwaad. Bovendien weet Benoit, die ons vandaag gidst met zijn GPS, dat we voorbij de top alleen nog maar moeten dalen tot de camping in Pontarlier.  

Johan, die de eerste dagen wat last had van de knieën, blijft deze hellingen voorzichtig en op hartslag oprijden. Hij is, onder andere daardoor één van de weinigen die geen zere benen heeft.  Ook Philippe Levis blijft trouwens vlot volgen ondanks zijn zere knie. Voltaren en de nodige opwarming doen hun werk.



Concentratie

Op de camping nemen we tijdelijk afscheid van Kristof. Hij verlaat ons anderhalve dag om in Parijs de proclamatie van zijn Norica bij te wonen. Zo mist hij wel de schuimwijn mét hapjes die de jarige Noël en de kersverse vader Jeroen trakteren.  De camping zelf valt trouwens weeral mee. Proper en mooi gelegen.

Afrika

En op één of andere manier wanen we ons in tropisch Afrika.   En de begeleiders? Die blijven hun werk voortreffelijk doen. Johan, Wim en Bruno blijven scoren met lekkere maar voedzame maaltijden. En Luc en Herman kennen ondertussen alle fietsenmakers in Frankrijk en omstreken.

(verslag geschreven door Peter)

Rit 4: Chatel-sur-Moselle tot Mandeure (gesponsord door Océ)

Vandaag stond de eerste col op het programma gecombineerd met een lange rit van 145 km en ze voorspelden daarnaast nog zeer warm weer. Dat gaf toch wat druk bij de meesten en dat voelden we al van bij het ontwaken. Er werd gisterenavond beslist om al wat vroeger uit de veren te kruipen en inderdaad om 7u leek de camping (een kleine maar wel een zeer gezellige trouwens) al wat op een mierennest. Er werden al druk tenten afgebroken, bidons gevuld met poeders in alle kleuren en het onbijt ging vlot binnen.

Benoit legde er de druk op en telde regelmatig af naar het geplande vertrek om 8u30. Maar net als bij de officiële start thuis, is het ons vandaag weer net niet gelukt om stipt te vertrekken, maar het scheelde alvast niet veel.

Net voorbij de start keken we al direct uit op het gebergte in de Vogezen dat er nog wat mistig bijlag, maar wel dreigend hoog. De eerste kilometers liepen vlot want we konden afdalen naar de vallei alwaar we al weer de snel de Moezel opzochten. Die ziet er hier al veel minder indrukwekkend uit dan de voorbije dagen, maar daarom niet minder idillisch. Eerste doel was Epinal na een kleine 20 Km maar dat mooie plaatsje was ons niet gunstig gezind. Tim kreeg in de eerste helling van de dag af te rekenen met een lekke achterband. Voor sommigen welkom om wat te rusten, anderen waren al aan het rekenen, want weer extra kassa voor de sponsoring van het goede doel. Maar vooral voor Tim vervelend.

Na enkele kilometers hadden we weer prijs, nu was onze gids Peter het slachtoffer en weeral was het een lekke achterband, de leukste om te vervangen. Na het verhelpen van al die pech vinden we kort daarop de fietsroute richting Saint-Maurice de Moselle, waar we afspraak hebben met onze begeleiders aan de voet van de Ballon d’Alsace. Maar we moeten nog maar eens melden dat onze afspraak daar weer wordt verlaat, want op 5 Km van dat plaatsje verschieten we ons een bult: een harde knal luidt de volgende lekke band in en Peter was opnieuw de pechvogel van de dag.

Op het heetste van de dag - en daar waren vandaag pieken bij die ruim de 30 graden overschreden- kwamen we aan aan de voet van de col. Snel even alle bidons weer bijvullen, wat proviand tot ons nemen en de laatste herstellingen aan de fiets en dan kunnen we eraan beginnnen.

Het wordt al snel duidelijk wat het verloop van de klim zal geven: iedereen zoekt direct zijn eigen ritme in de hoop dat vol te houden tot de top die 9 Km verder en een goede 620 m hoger ligt. Ook de verhoudingen zijn al snel duidelijk: onze 2 berggeiten vinden al snel hun tempo en houden dat vlot vol tot de top waar ze na 41 minuten aankwamen. Daarachter hesen alle anderen zich naar boven, luid aangemoedigd door de begeleiders die ons op strategische plekken vastlegden op de foto voor het nageslacht. Wim voelde zich net even Lomme Driesens wanneer hij ons aanmoedigde vanuit de voorbij rijdende mobilhome en Luc en Herman moesten niet onderdoen voor de cameraploeg van Sporza.

Na een gelijkmatige klim van 7% is iedereen uiteindelijk vlot boven gekomen en de tijdsverschillen lagen niet meer dan 10 minuten uit mekaar. Op zich een mooie prestatie met zo’n hitte. Alhoewel iedereen zich onderweg toch even heeft afgevraagd wat dat zaterdag gaat geven op de slotdag als de temperaturen de pan blijven uitswingen en de percentages de 2 cijfers gaan overschrijden.

Op de top worden de lege magen gevuld met lekkere broodjes en wordt het verloren zweet vlot aangevuld. Tussenin niet vergeten om te genieten van het mooie uitzicht en een groepsfoto te maken om te bewijzen dat we er wel echt geweest zijn en dan blij dat de eerst volgende kilometers vlot naar beneden zullen gaan.

En die afdaling deed deugd, al was het maar om de koele wind in het gezicht en de recuperatie van de benen. Iedereen is vlot beneden gekomen en er werden topsnelheden genoteerd van 65 Km. We hebben hoop nu voor de verdere namiddagrit want belooft vlak te zijn of zelfs licht dalend.

In Belfort zien we niet alleen het Belfort hoog boven op de top staan, maar een enorme (Vlaamse) Leeuw kijkt op ons neer en ziet dat het goed is. We plannen om nog een terrasje te doen rond de laatste 25 Km maar of we vinden geen op het gepaste moment of we staan voor een gesloten deur. Er wordt dan maar beslist om ineens door te rijden tot aan de camping en daar te genieten van een welverdiend drankje.

We worden nog even op de korrel genomen met een pittige helling van 14,8% waarna we na 145 Km aankomen op onze camping in Mandeure. Wat kan een koel drankje deugd doen. Verdorie, mannen weten waarom J.

Te onthouden van de rit:

• 
  
  Hoe warm kan het zijn?
• 
  
  Zot zijn doet normaal geen zeer is het spreekwoord maar daar denken we sinds vandaag anders over.
• 
  
  Iedereen lijkt toch wel fysiek in orde en komt vlot door deze dag
• 
  
  Gegevens van de dag: 145 km, gemiddelde snelheid 22,8, 3 lekke banden, liters zweet en geen terrasje gedaan.

Rit 3: Corny Sur Moselle - Chatel Sur Moselle (gesponsord door Bouwmaterialen Decat en andere sympathisanten)

 Hallo hier Tuur,

Vandaag heb ik de eer om in name van het blauwe team een klein verslagje te schrijven over rit 3. Waarom ik, heel simpel, ben de enige van de 3 Filles die kan schrijven. Na een relatief korte nacht voor een deeltje van de groep (we gaan geen namen noemen) begint omstreeks 7 uur ’s morgens het leven in ons bivakje op gang te komen, en tegen 8 uur was de bedrijvigheid het grootst. Geert Broos was aan zijn 7^de boterham bezig, Fille Minner nam een pilletje in om eindelijk eens goed te kunnen KAKKEN, en Peter en Johan waren zo goed als klaar om te vertrekken. Persoonlijk vind ik dat laatst vernoemd duo het best georganiseerd is.

Om 9 uur vertrekt ons pelotonnetje onder een stralende zon met grote verwachting richting Chatelle sur Moselle. Iedereen verwacht een gemakkelijk ritje van 110 km met rugwind met amper enkele hoogtemeters en mooie fietspaden langs de Moezel (La Moselle). De eerste kilometers verlopen rustig aan een mooi tempo, maar naarmate we grootstad Nancy naderen wordt het tempo opgevoerd want iedereen krijgt dorst. Op la place Stanislas nuttigen we een dorstje en geven we onze ogen de kost aan de plaatselijke bezienswaardigheden.

Na dit cultuureel intermezzo zetten we onze tocht verder, nog 60 km te gaan. Ze gingen zogezegd vlak zijn, maar dit viel toch een beetje tegen. Noem het maar licht heuvelachtig en telkens de tempobeulen Broos en Broos om kop komen houden we allemaal onze adem in. Het dient gezegd ze hadden soms wel genade met ons. Toch konden ze het niet nalaten om eens de benen te testen en tot 60 km per uur te gaan. Het is hen jammer genoeg niet gelukt en ik vermoed dat er nog pogingen gaan komen en dan moeten we weer onze adem inhouden.

Omstreeks 14 uur 30 komen we aan in Chatel-sur-Moselle, maar nergens zag ik in het centrum van het dorpje restaurants met de vermelding hier echt zeeuwe Mosselen. Daar gingen mijn verwachtingen... en dan bleek onze camping boven op een klim van 4 km te liggen. Na 110 km zwaar tempo rijden deed deze helling toch wel pijn.

Om 14 uur 45 komen we aan op de camping, zeer mooi gelegen en gezellig. Behalve onze buren langs links. Nederlanders en dat hoeft verder geen commentaar.

Maar we laten het niet aan ons hart komen, ik voel nu al dat het hier een heel gezellige avond gaat worden. Aan anderen nu om hun adem in te houden... want voor het blauwe team begint te rit nu pas.

Wat we moeten onthouden

- Een vlakke rit is geen vlakke rit.

- Een dood vogeltje wordt in het centrum van Nancy een levend vogeltje

- En in Chatel-sur–Moselle zijn geen Moselle(n).

Gegevens van de rit:

- 112 km

- 26,0 km/u

- Geen pech

- Vlak. Enfin...

Rit 2: Neufchateau - Corny-sur-Moselle (Gesponsord door Centrale Verwarming Smets & Co)

6u30: De eerste fietsers en begeleiders staan op (Benoit en Bruno). Stilaan komt er meer en meer beweging, waarbij de vraag “Goed geslapen?” meestal beantwoord wordt met “Bwa, veel te koud, niet al te veel”. Het was dan ook maar 7 graden ’s nachts, niet ideaal in een tentje.

Stilaan begint de dagelijkse routine (enfin, binnen enkele dagen zal dat toch dagelijkse routine worden): eten, tenten afbreken, afwassen, fietskleren aan, drinkbussen vullen, tafels/stoelen opbreken, de toiletten bezoeken, en dan nog eens omdat het niet gelukt is, ...

Om 8u57 vertrekken we voor een tocht van 140,6 km. Op het programma: de eerste 75 tot Aumetz een redelijk zwaar parcours met ongeveer 900 hoogtemeters, en de volgende 65 km hoofdzakelijk vlak. Om de zware benen van gisteren niet te fel te belasten, vertrekken we aan een rustig tempo. Na een half uurtje rustig opwarmen, komen we in ons ritme en kunnen we wat versnellen.

De kilometers vliegen snel voorbij, tot we in Halanzy komen, waar ons de eerste zware helling van de wacht: 1,1 km aan 11% gemiddeld. Al snel blijkt dat deze helling echt een zware kanjer is: na +- 300m bocht naar links en dan PAF: 500 m met gemiddeldes van 18 tot 21%! Snel terugschakelen (waarbij Johan en Benoit hun ketting blokkeren en moeten stoppen om deze terug op te leggen) om dan gedurende 500m alles te geven om gewoonweg verder te geraken, op sommige momenten aan 6-7 km/u pfff. Sommigen onder ons zetten zelfs voet aan de grond: echt dodelijk dat bergsken... Bovendien moet VDP op die berg zodanig veel kracht zetten dat hij een spaak kapot trekt: even tijdsverlies dus.

Enkele kilometers verder komen we Frankrijk binnen in Longwy, waar ons na een lange – plezante J - afdaling de tweede gecatalogeerde helling van de dag volgt: 2,9 km aan 4%, een makkie dus.

Vervolgens trekken we verder langs lichtlopende wegen tot Aumetz, waar we afgesproken hebben met onze begeleiders om ons middagmaal te nuttigen: stokbrood met kaas, hesp, américain, en dan nog taart:jaja, we worden super verzorgd!

Het vervolg van de rit was inderdaad zoals verwacht: vlak (zelfs lichtjes bergaf), en mooi (o.a. 24 km op een fietsweg langs de Moezel). Na een korte stop langs de Moezel (voetkramp van Fille Fretal) komen we in Metz. Iedereen kent Metz van naam, maar niemand van ons ging ooit in het centrum ervan en dus is onze beslissing rap genomen: we gaan een terrasje doen! Het centrum van Metz is touwens echt de moeite, voor onze lezers: doen! En plots, tijdens het nuttigen van een colaatje, kriekske, 1664, ...BOEM! 1 van onze banden ontploft... Na een korte checkup blijkt het Peter te zijn, of toch zijn achterband. Vervangen dus, en dan trekken we, met nog 15 km te gaan, verder.

Het enige wat nog te vermelden valt zijn ongeveer 10 rode lichten op 5 km bij het buitenrijden van Metz: iedereen kree het er op zijn heupen van. Blijkbaar rijden we ofwel te snel, ofwel te traag.

En nog iets: de perfecte ontvangst van onze begeleiders: Alles staat klaar, een hapje (spekbrochettes) direct bij aankomst, steak – pasta Alla Wim – sla – tomaat... miaaaam!

Cijfertjes:

· 141km

· 950 hoogtemeters

· 24,9 gemiddeld

· 1 platte banden

· 1 kapotte spaak

· 0 valpartijen