Rit 8 : 15 juli 2017 : Chamonix – Barrage d’Emosson – Chamonix – 60 km – 1740 HM

7 uur ’s ochtends , de dag van de waarheid begint tot leven te komen. Terwijl de eerste renners uit hun tent kruipen om zich voor te bereiden zijn de begeleiders al druk bezig met het ontbijt. Koffiekoeken voor iedereen en er werd zelfs voor pasta gezorgd. Wat moet een renner meer hebben?   Wel een bol  WC papier om de eeste spurt te trekken richting sanitair.

Zoals steeds heerst er een geconcentreerde sfeer tijdens de voorbereiding op de laatste rit. De kettingen werden nog eens gesmeerd, de juiste bandenspanning werd gecontroleerd, de remblokjes nagekeken. Kortom de machines werden geprepareerd voor een zware rit.  Blijkbaar werkt dit op de sluitspier. Nooit zoveel spurtjes gezien richting sanitair.  

9 uur en 5 en het startschot werd naar traditie gegeven door Wim Debraekeleer. Hij wenste ons veel succes en een behouden thuiskomst. Wij wensten een vlugge terugkeer , om al snel een terras te vinden.

Na amper enkele honderden meters kwam de eerste van drie beklimmingen er al aan. Le col des Montets. Voor diegene die graag in hun ritme komen niet echt prettig. Dus al snel viel de groep uiteen. Jammer genoeg kan ik geen juist verslag geven over de aanvalspogingen , en counters of standen want zat in de achterhoede. Maar het dient gezegd de eerste beklimming was een meevaller en gaf moed om de tweede beklimming aan te vatten.

Le Barrage d’Emosson. Wel amai mijn getergde achterkant en iets lager... Deze kon tellen. Een beklimming van 11 km met een percentage van 8%.  Voor de leken onder ons gewoon steil. Toen de laatste aankwamen , zaten onze gevleugde klimmers al aan hun 3^de – 2^e   consumptie...  No panic, koffie, cola ... zoals al de hele week. J.

De sfeer was uitgelaten omdat iedereen boven raakte en tevreden was over zijn eigen prestatie.

Hup naar de derde beklimming. Een mooie afdaling maar niet ongevaarlijk. Gelukkig voelde onze Koen op tijd dat hij een lekke band had, want ik wil niet weten waar hij dan zou beland zijn... Hij werd snel geholpen door medemaats en kon zelf verder dalen.

Derde beklimming een stukje van een cake nu natuurlijk voor onze getrainde benen. De bedoeling was om deze in groep  te doen, maar de franse chauffeurs zien niet zo graag fietsers en lijken altijd gehaast. Dus konden we niet anders dan weer ons eigen tempo te zoeken.

Eens boven eindelijk de finale afzink richting terras... We vonden niet enkel een mooi terras om iets te nuttigen ... er waren ook pizza’s verkrijgbaar.. De keuze was snel  gemaakt. Pizza voor iedereen.

Hoe nu de dag verder gaat verlopen  weet ik niet... Allé weet ik wel.. maar vertel  het jullie niet :--)

Wat zeker is, het was een meer dan een geslaagde editie, en de verhalen zullen wel aan jullie oren komen. De groep was top.. maar niet helemaal compleet , jammer genoeg konden enkele oude gedienden wegens omstandigheden niet mee. Voor hen wees maar zeker we hebben aan jullie gedacht.

Tot slot wil ik vanuit de groep dan ook  onze vrouwen, geliefden, schatjes, poezekes, snoezekes, biekes, chériekes enz.. Want zonder jullie goedkeuring no fietsers met een doel.

Nu  moet ik jullie echt laten op zoek naar een WC rol.... Waarschijnlijk de stress om morgen zo snel mogelijk thuis te zijn.... ;-)

En om  daarna weer plannen te smeden voor de volgende editie.... echt wel.. . maar niet voor iedereen als fietser.

 

Dada en tot morgen !!!

 

Filip VD

 

Rit 7 : Rolle - Chamonix ( 138 km - 1400 HM)

Het venijn zit in de staart!

Vandaag werden we wakker met een prachtig zicht op het meer van Genève. Na een ontbijtje met spiegeleieren in wat miezerige regen stonden we rond 9u klaar voor de voorlaatste rit van dit fietsavontuur.

Deze rit zou ons van Rolle naar Chamonix leiden over een afstand van 138 km en 1120 hoogtemeters. Op het papier van het roadbook althans ... want in werkelijkheid werden het echter 1417 hoogtemeters.

Na zo’n 10 km en net voor het binnenrijden van Genève besliste Kristof om in de bezemwagen te stappen wegens maag- en darmproblemen. Onze medische staf doet er echter alles aan om hem klaar te stomen voor de rit van morgen. Hoop doet leven!

Om even van die tegenslag te bekomen, en ook om even aan het drukke verkeer in het centrum van Genève te ontsnappen, werd er een korte break aan een terrasje gehouden in de buurt van de 140-meter hoog spuitende fontein.

Kevin, die gisteren een rustdagje nam met een pijnlijke achillepees, kreeg van diezelfde medische staf vandaag groen licht om op de fiets te stappen. En met gemak de rit uit te trappen. Het revalidatiecentrum van Pellenberg zou er jaloers op zijn ...

Maar terug naar de rit van vandaag: na een 100-tal kilometer op glooiend terrein – die overigens zonder noemenswaardige problemen werden overwonnen - kwam het zwaartepunt eraan in de vorm van 3 snel op elkaar volgende colletjes van telkens ongeveer 4 kilometer lang. Dat maakte dat iedereen blij was om even daarna op de camping aan te komen.

Vandaag slaan we trouwens onze bivak op aan de voet van de Mont-Blanc met zicht op de gletsjer. Die Mont-Blanc geeft zijn geheimen voorlopig nog niet prijs wegens gehuld in een dichte mist.

Na de spiegeleieren van vanmorgen en de op maat gemaakte broodjes vanmiddag, stoomde de kookploeg ook vanavond een stevige maaltijd klaar.

Oh ja, morgen staat er nog een laatste ritje Chamonix-Chamonix op het programma met als hoogtepunt de beklimming naar de barrage d’Emosson. Dat zou goed zijn voor zo’n 1740 hoogtemeters, een paar pijnlijke benen en weer een ervaring rijker.

Om deze laatste etappe wat meer de sfeer van een Tour de France-etappe te geven, kwamen en komen er ook nog een aantal supporters toe: Sylvie zal ongetwijfeld supporteren voor Peter, Norica zal Kristof ondersteunen en ook voor Koen kwamen 2 supporters toe. Dit zorgt ongetwijfeld voor wat extra druk op hun schouders ...

Verslag: Pieter

 

Rit 6: Solothurn – Rolle (156 km – 860 HM)

 

Na een voor sommigen iets te korte, dan wel slapeloze nacht, kropen we vandaag weer op de velo voor de langste rit op ons parcours. Met een fiks ontbijt dankzij de immer paraat staande begeleiders en alweer de nodige vochtinbreng vertrokken we uit onze camping.

Al snel bleek de wind ons vandaag zeer gunstig gezind, wat zorgde voor een  collectieve ‘oef’ die uit de groep opsteeg. Nu nog een plekje zoeken dat nog niet al te veel pijn doet op het zadel en rijden maar. Relatief rustig rijden langs zalig zachtglooiende Zwitserse zijwegen, meer moet dat niet zijn! Toch even paniek in de groep toen Filip Vandeuren kort door een Zwitserse weps werd gestoken in zijn onderlip. Naar eigen zeggen kon hij door snel en kordaat optreden erger voorkomen en bleef de steek oppervlakkig.

Dorpje in,  dorpje uit, veldje door en boerderijtje voorbij: de eerste 50 kilometer gingen snel voorbij en al snel konden we post vatten op het eerste terrasje. Koffietje, colaatje of spuitwater binnengieten, want het weer was voor het eerst droog en warm vandaag, gedaan met de regenjasjes of overtrekjes! Een vriendelijke Zwitser (in witte jeep, naar eigen zeggen van de polies) wees ons onderweg nog eens op onze foute positie de baan (hoewel goed op de kant, nog steeds niet rechts genoeg). Wij dienden hem van weerwoord (“Avancez!”, “Mijn papa is bij de brandweer én bij ’t leger") en dat volstond blijkbaar.

De wegen die ons naast de Bielersee zouden leiden, bleken in de praktijk toch iets verder van het meer af te zijn, maar dat kon de pret niet drukken. Begeleid door de talrijke kersenboomgaarden uit de streek, konden we soepel verder trappen tot kilometer 83. In het mooie Estavayer-Le-Lac stond de mobilhome met de nodige innerlijke versterking klaar aan de jachthaven. Toplocatie!

Hoewel de rit niet al te veel hoogtemeters bevatte, werd het door de opeenvolging van dagen in het zadel, de warmte en de lengte van de etappe toch meer en meer een beproeving. Gelukkig was er Benoit, onze extra begeleider die ons zowel on- als off-road volgde met zijn busje, met de nodige foto- en video-opnames. Nog steeds waren de insect-gerelateerde problemen niet voorbij voor Filip VD, die een vlieg inslikte die zeer hinderlijk tussen slokdarm en luchtpijp bleef flapperen.

Naar het einde toe werd het parcours meer en meer heuvelachtig en geaccidenteerd. Doe daarbij nog  wat onverharde wegen en wat lekke banden en iedereen snakte meer en meer (haha!) naar het meer van Genève. We zetten de afdaling richting het water in, maar niet zonder nog enkele pittige passages bergop te verwerken. Toch was de opluchting  groot toen we op 400m van onze camping een iets te dure Carlsberg uit plastic beker konden drinken die we dan ook nog eens zelf moesten halen aan den toog (een mens is rap content tegenwoordig), waarna we onze spieren (zoals d’echte) in het koude water van het Meer konden ontspannen. Spijtig van de glibberige, vlijmscherpe rotsen op de bodem wel!

Alweer een ritje achter de kiezen, morgen trekken we Frankrijk in en komen de berggeiten weer aan hun trekken. We zien jullie dan graag terug voor meer dolgekke avonturen!

Voor verslag, Jeroen

 

 

Rit 5 : Cernay - Solothurn (135 km - 2100 HM)

Weer compleet met onze Noelle erbij vertrokken we aan een razend tempo met de wind in de rug richting de Zwitserse Jura.

Ontvangstcomité Mulhouse

Na deze vlotte start volgde een nogal hectische tocht door het relatief fietsonvriendelijke Mulhouse we waar ze blijkbaar niet op de hoogte waren van onze passage.

Smekke hangt aan truitje Noelle

Nadat we eerst nog getrakteerd werden op een stevige kuitenbijter van 18% in de stad fietsten we vrolijk richting het gebergte waar we op regelmatige basis ook nog pittige heuveltjes tegenkwamen.

Gezwind zoefden we door de vallei van Ill om de eerste maal de Frans-Zwitserse grens over te steken

Heel veel genieten van de prachtige dorpjes en mooie landschappen konden we niet gezien de wind zich tegen ons keerde.

De eerste beklimming die we voorgeschoteld kregen was de Chalpass... zeer goed verteerd door iedereen..

VDP in paniek

VDP had zelfs zo hard zitten duwen dat hij de schoenen niet meer uit de pedalen getrokken kreeg.

Na alweer heerlijke broodjes te hebben verorberd van onze steeds parate begeleiders,waren we klaar om de volgende berg bij de lurven te nemen.

Toch nog even terug keren na een paar honderd meter daar Minner zijn drinkbussen vergeten was aan de mobilhome...In de Vogezen staat er trouwens op de top ook nog steeds een drinkbus op hem te wachten.

We hebben zelfs nog oog voor het landschap

Passwang is de naam van deze toch wat onderschatte berg,prachtige natuur,mooie wegen maar o zo steil.

Onze begeleiders waren de eerste op rij om toe te kijken hoe de papillon op verbazingwekkende wijze “en dansant” deze Passwang klein kreeg.

Wim in volle actie

Ook de fietsers erachter konden genieten van hun steun,zowel figuurlijk als letterlijk...

Dit was wel nodig want toegegeven,persoonlijk de zwaarste rit voor mij en de overschakeling van nat weer naar extreem warm in combi met de steilheid was niet van de poes.

Eens we dit overleefd hadden vonden we dat we naar traditie wel een frisse pint hadden verdiend op een terrasje in de stad waar we overnachten..

Benoit en Yolan zijn onverwachts een dagje vroeger

Ondertussen zijn net op dit moment onze eerste chauffeurs aangekomen..Aangename verrassing:We verwelkomen Benoit en Yolan!

Het einde is in zicht,nog 3 dagen te gaan..Fietsers met een doel weer een stap dichter bij het doel!

 Koen

 

 

 

 

Rit 4 : Charmes - Cernay (141 km - 1800 HM)

Mol slaat hard toe in Vogezenrit


De 4de rit op weg naar de barrage d'Emosson werd er één met hindernissen.  Verloren gereden renners, rode lichten, mist, regen, wind en weinig bereik voor mobiele telefonie.  Maar eind goed, alles goed.  Iedereen is veilig op de camping "Les Cicognes" geraakt en geniet van het rusten in de avondzon.

Schoon volk op camping Les Cicognes

Het ochtendritueel verliep vlot zodat Wim rond 9 uur de officiële start kon geven voor 13 renners.  13 want Noël nam een snipperdag om al te wennen aan zijn
toekomstige functie als begeleider.


De eerste 45 kilometer volgden we de Moezel.  Stroomopwaarts weliswaar maar dus toch redelijk vlak. In Epinal kwamen we na drie dagen door de natuur en kleinere dorpjes terug in de iets bewoondere wereld. Jammer genoeg betekende dat ook meer rode lichten en dus telkens onderbrekingen van ons tempo.


Na het verlaten van de Moezelvallei werd het al snel heuvelachtig. Het signaal ook voor Michaël om af en toe eens de benen te strekken.  Bij één van zijn uitspattingen gebeurde het.  Michaël - zonder route op zijn GPS - rijdt rechtdoor waar het parcours ons een klein wegje instuurt.  Het resultaat is dat Michaël met 17 km meer op de teller de voet van de Col de la Schlucht bereikt.


Na de broodjeslunch vertrekken we voor de uitdaging van de dag, de reeds genoemde Col de la Schlucht.  Een eerste kans voor de klimmers om hun klimmersbenen te testen.  Koen probeert een tijdje in het spoor van Michaël te blijven maar die blijft outstanding en Koen houdt wijselijk op tijd in.  Ook Tim, Jeroen, Kevin, Pieter en Peter doen mee in de voorste gelederen.  Philippe L bleef collegiaal bij zijn team- en naamgenoten Filip VD en Philippe M. Boris kwam zoals altijd lachend boven en Kristof, die zich 's morgen niet lekker voelde, verbeterde in de loop van de dag en bereikte vlot de col.  En Geert, begonnen met een offday, blijft ondertussen elke dag verbeteren en bereikte de col binnen de toegelaten tijd.


Het Schlucht-verhaal eindigde jammer genoeg toch met een minpunt.  Kort voor de eigenlijke col sloegen Jeroen en Kevin rechtsaf naar de Routes des Crêtes, zoals het vervolg van het parcours voorzag.  Ze vergaten de op-en-af naar de col waar we met zijn allen vergeefs op hen wachtten.
Het gevolg was een lange achtervolging van 22 km door de mist en de regen langs de Routes des Crêtes over de toppen van de Vogezen. 


Verkleumd bereikten we de voet van de Grand Ballon waar Jeroen en Kevin ons opwachtten in de mobile home.  Terug verenigd begonnen we aan de laatste hindernis, de Grand Ballon, met zijn 1424 m de hoogste top van de Vogezen.  Klinkt spectaculair maar de beklimming langs deze zijde viel nog mee en redelijk gegroepeerd bereikten we de top. 

De afdaling van de Grand Ballon levert mooie landschappen

Een lange afdaling en een terrasje verder bereikten we onze 4de camping in het zonnige Cernay. We genieten van de bubbels getrakteerd door Herman en Luc en van de entrecote met gebakken aardappelen en peperroomsaus met cognac van Christian. 


Terwijl ik dit verslag afsluit zit Wim tussen zijn renners de verhalen te aanhoren en heeft Bruno de draad aangeknoopt met zijn verleden als gelegenheidsmasseur.


Peter

Rit 3: Bonzée - Charmes (128 km - 800-tal HM)

128 km met een 800 tal hoogtemeters: Karl zou het een overgangsrit noemen met op het einde een heuveltje waar de sprinters ook over geraken. Een massasprint dus.

Het was een welkome afwisseling.  De eerste 2 dagen waren zwaar geweest en hadden hun tol geëist. Een kort vlak ritje was welgekomen vooraleer de Vogezen in te duiken. Tenslotte, een kort vlak ritje over mooie kaarsrechte wegen in de blakende zon, wat wil een mens nog meer?

Aan het parcours lag het niet (topjob zoals steeds van onze parcoursbouwer). Jammer genoeg hebben de weergoden er anders over beslist. En terwijl we voor het onweer van zondagavond nog konden schuilen in de sympathieke buvette op de camping, was er geen ontkomen aan...




Het vertrek was dan ook wat later want de renners moesten hun regenkledij en motivatie uit hun valiezen opdiepen.





Om 9u10 gingen we op weg. Het eerste uur was regenachtig. De renners konden dat maar matig appreciëren... het was muisstil in het peleton. Na een tijdje sloten de hemelsluizen maar niet voor lang, we werden getrakteerd op een gigantische plensbui en iedereen was nat tot op het bot.

Als kletsnatte eenden (of ganzen) gingen we op zoek naar een plaats voor te lunchen. Restaurant heeft Tim niet ingebouwd en gelukkig kon Peter met al zijn onschuldige charme en dito smekende ogen de uitbaatster van een lokaal winkeltje overtuigen om wat later haar middagdutje aan te vatten. Brood met charcuterie werd snel verorberd. De namiddag was immers kort - 50 km met dat ene klimmetje. Het parcours was echter golvend en het weer en voorbije dagen begonnen hun tol te eisen.


En dan kwam de grand surprise: na de klim daalden we tot in het dal van de Moezel (waar onze camping was) dus jippie! enkel nog vlak...

En toen kwam de hel... We maakten nog een ommetje over een heuveltje met  percentages die schommelden tussen de 20 en 25% (hangt er van af wie je het vroeg - niemand had de moed om het stijgingspercentage in de gaten te houden.


Daarna nog een stukje onverhard en dan eindelijk... de Moezel volgen tot aan de camping. Moegestreden kwamen we binnen van wat de op papier gemakkelijkste rit was... Het weer had wel degelijk een invloed gehad en de avond kwam traag op gang. We werden nog getrakteerd op een onweertje maar gelukkig stond de grote tent!

Vermoedelijk kruipen er een aantal (waaronder uw dienaar) vroeg in (sommige usual suspects zullen de eer wel hoog houden!).


Morgen duiken we de Vogezen in! Col de la Schlucht en Grand Ballon, morgen zullen we de klimgeiten zien (een aantal hebben zich al wat getoond maar benieuwd naar morgen!!).


Tot morgen!


Kristof Vandepoorte VDP

Rit 2: Chairière –Bonzée (149 km – ongeveer 1900 HM)

Eindelijk zijn we kompleet. 

Met dank aan Benoit, die we donderdag terug zien, is Philippe Minner ook in Chairère geraakt in de nacht van zaterdag op zondag. Om ons te bereiken heeft hij een trouwfeest vroegtijdig verlaten en was Benoit zo vriendelijk om hem tot bij ons te brengen. Ook al was de rit lastig geweest hebben enkele moedige mederijders gewacht op de aankomst van Philippe iets na 1 u in de ochtend, wat het ook iets later maakte. 

Na een korte nachtrust voor sommigen en het wennen aan slapen op een matras in een tentje was het al vroeg dag. Héél vroeg voor sommigen die in hun normale ritme vroeg wakker worden.

Het gespreksonderwerp van de ochtend was de onzekerheid voor het weer. Weersvoorspellingen gaven onweer voor de avond en eventueel wat regen onderweg (afhankelijk van de bron). Gisteren was het een hete dag en de ochtend in Chairières was kil en grijs.  Regenvestje meedoen of niet, wat warmer kleden of toch niet. De voorzorgen voor wat kouder weer onderweg werd genomen door de meesten. Dit was een verkeerde zet voor het eerste deel van onze rit tot de afspraak van de middag met onze begeleiders voor een lunch. Na nog geen uurtje is de zon fel doorgedrongen. Niemand die iets van bescherming tegen de zon mee had voor deze rit en eventueel met nog wat extra aan maakte het een warme voormiddag. Het heuvelachtige parcours hielp dat uiteraard ook bij.

Na de rit van gisteren waar de gereden hoogtemeters veel hoger uitkwamen dan gepland hadden we ons daar wat op voorbereid. De rit kon wel weer eens zwaarder worden dan aangekondigd in het roadbook. Zeker als het vertrek zich al aanbood met een eerste klim van enkele kilometers. Iedereen al onmiddellijk opgewarmd. Ongeacht het individueel niveau van al de rijders dat ver uiteen ligt was het voor iedereen snel duidelijk hoe de beentjes zouden zijn die dag.

Elk nadeel heb zijn voordeel heeft een Nederlands voetballer ooit eens als commentaar gegeven. Enkele voordelen waren: Een heel mooi parcours door velden en bossen op kleine goede rustige wegen. Geen drukke wegen door kleine mooie dorpjes. Dit verplicht ons niet om strak op een lijn te rijden voor het verkeer. Je ziet ook wel eens iets van het landschap. Zoals een lege gecrashte auto die daar duidelijk nog niet zo lang lag, afgaand op het glas dat nog over de weg lag.

Een paar nadelen van de route: De hele mooie rustige wegen brengen ons door kleine dorpjes waar niets maar dan ook niets is behalve een klein kerkje. Een terrasje in de voormiddag zat er dan ook niet in, ook al was het welkom met het warme weer. Het mooie golvende landschap brengt ons ook op een golvend parcours waar bergaf uiteraard geen probleem is, maar redelijk veel omhoog rijden.

Eens we dicht bij de afspraak komen voor de lunch worden we meestal opgewacht door één van de begeleiders op de route op ons parcours, zeker als de mobilhome in een straatje ernaast staat. Vol enthousiasme werden we vandaag ook opgewacht. Belangrijk was ook dat de logistiek er ook bij stond. Het was niet zeker of we hen zouden zien op de middag. Iedereen had zijn zonnecrème in zijn bagage liggen en die stak in de camionette. Opluchting, ze stonden er. Onmiddellijk een probleem. De valiezen waren moeilijk bereikbaar zonder een groot deel eruit te halen. Maar snel opgelost er lag er nog in de mobilhome. File voor de zonnecrème.  

De namiddag bleef even moeilijk voor een zoektocht naar een terrasje onderweg. Op 10 km van de camping zijn we echter een brocante voorbijgereden. In weer een dorpje met enkel een kerk, maar voor de brocante was er echter een “Buvette”ge-ïnstalleerd op straat, waar enkel een tab stond en een kleine frogobox met frisdrank. Even iets gedronken en dan door naar de camping. 

Er wordt onweer voorspeld tegen 23u. Dat wordt nog afwachten. Op papier staat morgen een “gemakkelijke rit”. Enkel 120 km en beperkt aantal hoogtemeters. Maar met de voorspelde regen kan het toch nog anders uitvallen.

Voor de statistieken nog dit meegeven. Géén enkel platte band vandaag tijdens het fietsen. Bij de Brocante aangekomen was Noël zijn band nog OK. Nog voor hij 5 m had afgelegd bij het vertrek ginds had hij een platte band. Niet echt een platte band tijdens het fietsen, toch?

Éen klein technisch probleem met een ketting die tussen het achterwiel en de cassette was vastgelopen. Ook al zat ze wat vast deze was er snel uit en we konden weer verder.

Éen van onze mederijders had een beetje last van wat buikloop, maar in de namiddag was het blijkbaar beter. Slechts 2 plaatsen wat extra bemesting kunnen geven.

Het belangrijkste is dat de moraal nog goed zit bij iedereen. Op naar morgen.

Verslag: Boris

Rit 1: Overijse - Chairière (152 km - 2000-tal HM)

Eindelijk was het zover. Het lang geanticipeerde vertrek naar Zwitserland kondigde zich vanochtend aan. Vanaf 8.00 uur strompelden de fietsers en  begeleiders langzaamaan binnen op het Justus-Lipsiusplein. De gekende afscheidskussen werden uiteindelijk door Wim een halt toegeroepen en de speech leerde ons dat we voorzichtig moesten zijn en elkaar als kameraden moesten behandelen.

Na het startschot ging het in gezwinde vaart richt Wallonië. Via grotendeels gelijklopend terrein als in 2011 richting Alpe d'Huez zetten we koers richting Namen. Twee kasseistroken zorgen voor wat ongemak maar buiten een gevallen camera en GPS geen noemenswaardige problemen.

Na Namen volgen we even de Samber alvorens de weg omhoog aan te vatten vanuit Malonne. De eerste verschillen tussen de lichtgewichten en de struizere types worden duidelijk. Vanaf de hoogte maken we ons op voor de duik richting de Maas. Na een achttal kilometer nemen we al afscheid van de Maas en zoeken we onze eerste tussenstop op om het middagmaal te nuttigen. In de Brasserie du Moulin in Anhée worden vooral pasta's genuttigd, al durft een enkeling het aan een Vol-au-vent te verorberen. De dranken zijn voornamelijk non-alcoholisch, uiteraard durft één sujet het aan Duvel(s) binnen te spelen.

Na het middagmaal, we zijn dan exact halfweg, begint het zwaardere werk. Meteen moeten we meer dan drie kilometer klimmen en niet iedereen verteert deze beklimming even goed. Het verval begint zich bij enkelen dan ook duidelijk af te tekenen. Een groep amateurfietsers bestaat dan ook uit verschillende profielen: lichte,zware, afgetrainde, minder getrainde, gemotiveerde en minder gemotiveerde renners maken deel uit van onze groep.

Geen probleem, boven wordt gedisciplineerd gewacht, ook al duurt dat voor enkelen redelijk lang. De kilometers na het middagmaal vlotten dan ook niet heel snel. Het is ondertussen ook redelijk warm geworden, de temperaturen pieken boven de dertig graden en de hellingen volgen zich in sneltempo op.

Een terras, uiteraard vooral om de drinkbussen bij te vullen,  dringt zich op een kleine dertig kilometer van de finish op. En de rust heeft iedereen deugd gedaan. Het vlot weer iets beter en een lange beklimming, gevolgd door een lange afdaling brengt ons in Vresse-sur-Semois. Jammer genoeg moeten we dan nog een middellange helling over alvorens onze camping te bereiken. We kunnen nog melden dat er vandaag geen pech te noteren viel, houden zo!

We vieren, ietwat te laat, de verjaardag van Noël met Cornet en Ommegang en schuiven daarna aan voor heerlijke spaghetti. We genieten van het goede weer, vanaf morgenavond is ook dat gedaan... De muggen zijn ondertussen ook van de partij, dat wordt krabben!

Morgen maken we ons op voor een rit van 149 km met iets minder hoogtemeters, dat moet ons dus ook liggen. Na een 11-tal kilometer nemen we afscheid van België en zetten we ons avontuur verder in Frankrijk.

Tot morgen liefste volgertjes!

Het vertrek nadert

De fietsers-met-een-doel-vertrekken op 8 juli voor hun 5de avontuur.  Bekijk dit filmpje maar eens.

 

 

Maandag 5 juni - Rondje Hoei met als finale de befaamde Muur!

Een dagje verlof op Pinkstermaandag, zes Fietsers met een doel tekenen present boven op de muur van Hoei. In het oprijden verkennen we de Muur al eens met de wagen. Het gebruik van de eerste versnelling maakt snel duidelijk dat dit steil is, heeeel steil!

De marteltuigen worden van de auto geladen

De 6 aanwezigen: Minner, Levis, VDP, Kevin, Peter en Tim. Om 9.45 uur zetten we koers voor een rondje van om en bij de 125 km met aardig wat klimwerk in verweven. We duiken meteen naar beneden om een eerste côte aan te vatten, 2,5 km lang en niet al te steil met 6% gemiddeld, een goede opwarmer dus! De tweede helling doet al wat meer pijn, we klimmen dan ook meer dan 3,5 km en iedereen komt op gepaste afstand van elkaar boven.

Hierna volgt een stuk van 70 km met minder lange, maar vaak steile puisten. Het is werkelijk geen moment vlak en dat merk je aan onze gemiddeldes, we vorderen niet echt vlot en iedereen beseft dat het een lange, vermoeiende tocht zal worden.

Na een 60-tal km zijn we nog geen terras of bistrootje tegen gekomen om iets te eten, we beslissen dus een klein omtoerke te maken tot in Havelange centrum om iets eetbaars te zoeken. Het is maandag en feestdag dus veel keuze is er niet... In een winkelke bevoorraden we ons met water , cola en brood en beleg. De parking doet dienst als picknickplek en we zijn klaar om de retserende 60 km aan te vatten.

Nog 25 km van hetzelfde laken een broek, op-af-op-af-op-af... Tot we een lange afdaling voor de wielen krijgen, een zestal km dalen we, waarna het zwaartepunt van de rit zich aankondigt. De afdalingen liggen er trouwens redelijk slecht bij, de putten zijn talrijk, Minner daalt zeer behoedzaam, hij heeft immers schrik dat zijn nieuwe carbonnen ros in tweeën zal breken.

De Côte de Bohisseau luidt het begin in van een zwaar drieluik. Deze Bohisseau is een kleine 5 km lang en vooral in het begin redelijk zwaar. Daarna duiken we naar Ben-Ahin, terug naar de vallei van de Maas dus om de côte d'Ahin aan te vatten. Iedereen bouwt wat reserve in want onze laatste 1,5 km is het tijd voor het dessert: de Muur van Hoei!

Het begin is nog enigszins te doen, maar na een haakse bocht krijgen we een 20-tal% voor de wielen. Het is krasselen en stoempen om voorbij de 7 kapelletjes de top te bereiken. Twee Fietsers met een doel moeten op het steilste stuk even een wandelingetje maken, wat zeker geen schande is! Boven zijn we vooral blij dat het erop zit. 125 km met 1900 HM, mooie rit ter voorbereiding van onze tocht dus!

Ook "napraten" over de rit hoort er bij!

Het kan soms toch tof zijn!

Op aandringen van Peter en Noël werd de traditie in ere hersteld: er wordt terug samen gefietst op dinsdag en donderdagavond. De avonden worden langer, het weer wat beter: perfect om de conditie eindelijk beginnen aan te scherpen.

Zelf was ik op zondag al een toerke gaan doen. Ik smeet mijn fiets in de auto en reed richting Louvain-La-Neuve. Omdat ik niet heel veel kilometers in het vizier had, leek het me een goed idee om toch redelijk wat hoogtemeters op te nemen in mijn parcours. Voornamelijk wegen op en af door de vallei en de (bescheiden) côtes van de Dijle.

Het eerste gedeelte van mijn solorit gaan voortvarend. Het weer valt mee en de beentjes draaien redelijk goed rond. Na 40 km begint het beste er echter al af te geraken... De laatste 15 km worden dan ook een lijdensweg en ik wacht tevergeefs op een Paasverrijzenis. De krampen maken dat ik niet comfortabel meer kan fietsen, maar kom ik haal de finish en heb 56 km op de teller, dit gepaard met meer dan 600 HM. Volgende keer toch kiezen voor minder klimwerk zo vroeg in mijn voorbereiding. 

Dinsdag gingen de Brooskes en Koen met drie op tocht, maar donderdag had er meer volk aangegeven dat ze een groepstochtje wel zagen zitten. Uiteindelijk staan we met 6 Fietsers met een doel aan de start aan de KBC van Overijse om 18.30 uur.

Via Maleizen, Rozieren en Waver zetten we koers naar Leuven. Het is degelijk lenteweer en er staat niet veel wind. Het is zelfs eens leuk vertoeven op de fiets! Phil Levis, Kevin en vooral Koen zijn de mannen in vorm, er is duidelijk niet stil gezeten door sommigen. Als het omhoog gaat zijn zij dan ook steevast vooraan te vinden. Zelf bengel ik er wat tussen en de Brooskes zoeken ook een eigen ritme bij het klimmen. Iedereen fietst echter een puike rit bij elkaar!

Via Bertem en Leefdaal komen we aan Vossemberg en zelfs daar (ja, op die gigantische col!) gaat het licht niet uit. Boven nemen we de verplichte selfie en gaat het in gestrekte draf richting Huldenberg. Thuis heb ik een kleine 55 km op de teller en ben ik blij dat de rit me niet gedesillusioneerd heeft. Vanaf nu wekelijks aan de bak en het komt in orde. Stilaan zal het aantal kilometers opgedreven worden en voor je het weet is het 8 juli. Tot gauw!