Dag 8, zoals steeds betekent dat de finale, apotheose, koers voor sommigen, genieten voor anderen, afzien voor de rest.
Zoals jullie hebben kunnen lezen in het verslag van
gisteren, zijn Sylvie en Marc gisteren aangekomen om te komen supporteren op de
laatste berg: het verslag hierover kan kort zijn: ze hebben ergens in het begin
van de Albula een andere weg genomen, dachten dat wij de berg aan het opvliegen
waren, tot boven gereden en dus niemand gezien tot op de top. Jammer voor ons en
voor Peter natuurlijk, die de nodige steun van zijn vrouwtje dus heeft moeten
missen.
De dag begint met het ontbijtbuffet in Juhui-jeugdherberg, en
met het klaarmaken van de fiets voor Geert, die gisteren besloot vandaag ons peloton
te vervoegen.
Stipt om 9u staan we klaar voor de foto van de start van onze laatste etappe en
off we go, voor een atypische start van de rit. Waar we deze week de ene dag na
500m of onmiddellijk moesten klimmen, of gisteren een aanloop van 50km kregen met
0 hoogtemeters, starten we vandaag met een afdaling van 10km om dan
onmiddellijk te beginnen klimmen: geen tijd om onze beentjes op te warmen dus.
Even groeperen na de afdaling en we geven het startsein:
zoals verwacht vertrekken Tim en Stefan als een speer, Geert begint met een
vreemd manoeuvre bergaf, Philippe laat zich verrassen aan de start (nog bezig
met zijn oortjes), Piet trekt zijn ketting tussen zijn spaken en staat dus
onmiddellijk op achtervolgen, … Zo heeft ieder zijn eigen verhaal op een beklimming
van 30km, met een aangename aanloop van 13km en een zwaarder gedeelte van zo’n
17km.
Na een laatste stuiptrekking van mezelf (een aanvalspoging
na 2 km, maar teruggefloten 200m verder), vertel ik nu wat ik heb gezien van de
rest. Rond km 2,5 reden Stefan en Tim mij voorbij, en 200m verder kwam de Parre
voorbijgevlogen. In de verte zag ik hem voorbij de eersten rijden, zijn
achterlicht werd kleiner en kleiner). Met Jeroen N. speelde ik een km of 5
haasje over, en toen kwam een elitegroepje klimgeiten voorbij gestormd. Zowel
Neddie als ikzelf pikten nog een aantal km aan, totdat Filli zijn duivels
ontbond: ik moest ze dus laten gaan, Neddie ging nog gezwind mee.
2km verder begon het serieuzere werk en de hogere
stijgingspercentages. Ons ouderdomsdeken Minner kwam gezwind aanstormen, en zijn
hartslag 150-tempo was net te snel voor mij: even bijpraten en weg was hij.
Groot was mijn verbazing toen ik plots merkte dat de Parre een offday had: plots kwam zijn knipperend ahterlicht korter en korter... Totdat ik merkte dat iemand anders met hetzelfde achterlicht den berg op reed.
Even tussendoor: de Albulapass komt zeker in de top 4 van
mijn favoriete beklimmingen: leuke aanloop, steile stukken afgewisseld met
makkelijkere, koeien met bellen, rode supporterstrein, veel fietsers, een mooi
meertje, knappe uitzichten boven de boomgrens, ….
De aanmoedigingen van The Godfather JP, de prachtige foto’s en
de lekkere drinkbus koud water van Kevin: geweldig deugd deed dat.
Over 1 persoon heb ik nog niet gesproken: Kristof. Ik vraag
het hem even zelf.
Ik: “Kristof, wat vond je van de beklimming?”
Hij: “Het was een heel mooi beklimming, met een lange
aanloop, idyllische vergezichten, exuberante landschappen, afwisselende
hellingsgraad.”
Niet veel interessants te vertellen dus, de Stoffel.
De Parre bracht ons dan al dan niet rustig tot voor hem
bekend terrein: een terrasje langs het meer van Sankt-Moritz, waar we zoals
steeds begonnen met de recuperatieshakes…
De rest van het verhaal kennen? Voor de kandidaten: volgende
keer mee gaan. Voor de rest: de verhalen horen jullie nog wel, in 15
verschillende versies…
Nog 2 quotes van onze ouderdomsdekens:
JP: “Respect begint met jezelf!”
Minner: “Als ge dat opdrinkt na al die rosé, dan schijt ge 2
weken zwart!”
Slaapwel allemaal!
See you in 2024…
Geschreven door Benoit
.jpg)
.jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
