Het doel? Meteen de grens van 50 km overschrijden. De verwachtingen? Pijn en ongemak. Die verwachtingen worden meteen werkelijkheid als ik de Koxberg omhoog rij. "Waarom doe ik dit mezelf toch weer steeds aan?", de vraag die elke twee jaar door mijn hoofd spookt rond deze tijd...
De start wordt nog meer miserabel wanneer in de afdaling van de Stoobantstraat mijn GPS de grond opzoekt. Gelukkig (of niet...) blijft deze het na deze kwak toch doen. Hij stuurt me langs St-Agatha-Rode het Waalsche landschap in naar Archennes en Grez-Doiceau.
Het moeilijkste stuk biedt zich dan aan. Het gaat overwegend omhoog en de wind blaast dan ook nog eens ongenadig in het nadeel. Het is pompen en een kwieke zestiger steekt me bergop fluitend voorbij. Uitstekend voor de moraal...
Boven in open landschap en de wind dus vol in getekende smoel juich ik intern als ik de GPS een linkse zwaai zie maken. De wind duwt nu lekker tegen mijn achtersteven en het fietsen voelt even wat aangenamer. Gedurende een kleine 10 kilometer is het zelfs leuk om de molen te laten ronddraaien.
Daarna draai ik de drukke N240 op gedurende 2 kilometer en daar beukt de wind ongenadig in de flank. Druk verkeer en hard labeur om vooruit te geraken, niet bepaald een welgekomen combinatie...
Gelukkig volgt daarna weer een aangenamer stuk langs de basis in Beauvechain, Hamme-Mille en Nethen. Een wind-op-kop-stuk naar St-Agatha-Rode en de Grote Kei zorgen voor de laatste pijnmomenten en ik ben blij als ik eindelijk terug thuis ben. De 53 km zorgen voor een goed gevoel achteraf, de manier waarop zijn daarentegen minder hoopvol. Soit, de herinneringen aan vorige campagnes leren mij dat dit normaal is. Vraag is wanneer een volgende fietssessie ingepland kan worden...
