Fietsers met een doel: Overijse - Vogezen

vrijdag 26 juli 2013

Kevin neemt klein beetje revanche voor de 'gemiste' Stelvio

Nadat Kevin voor de beklimming van de Stelvio om gezondheidsredenen moest passen, nam hij vandaag revanche door de Mont Ventoux op te rijden in 1u47, zeer scherpe tijd toch! Zo heeft hij toch ook zijn col buiten catégorie gereden voor dit jaar...

(Benoit was er ook bij en kwam in 1u58 boven).

donderdag 18 juli 2013

Groepsfoto aan de bestemming van onze trip

woensdag 17 juli 2013

Impressies van een fietser

Na afloop van een week "fietsen met een doel" is het tijd om even een balans op te maken over hoe de reis voor mezelf verlopen is. Daarvoor moet ik eerst en vooral even terugblikken op de voorbereiding van onze tocht. De naakte cijfers toonden aan dat ik net iets minder getraind had dan twee jaar geleden, maar dat ik wel een kleine vijf kilootjes minder de bergen diende op te sleuren. De teneur voor vertrek was dan ook: we zien wel, ik geraak er wel.

En zo geschiedde op 6 juli 2013 dat we des ochtends klaarstonden op het Justus-Lipsiusplein, 16 fietsers, allemaal een ander profiel: jong – minder jong, groot – klein, lichtgewichten – kathedralen, afgetraind – minder getraind, … De nieuwelingen in het peloton ogen wat nerveus, maar dat ebt snel weg eens het startschot gegeven wordt.

De dagen vorderen ok, ik moet de betere klimmers wel nog laten gaan op de hellingen van de dag, maar ik voel stilaan dat ik sterker wordt. Ook twee jaar geleden kon ik dit ervaren: een prettig gevoel als het ware. Wat dan wel meer tegenvalt is de pijn aan het zitvlak. Mijn nieuwe fiets heeft een beduidend harder zadel. Mijn billen worden elke dag praktisch tot moes herleid: heerlijk!

De vierde dag staat dan de eerste echte kanjer op ons te wachten: De Zuflucht kan je gerust een beest noemen, meer dan 8 kilometer lang en stukken tot 18%. Jeroen N en Piet moet ik al snel laten gaan, maar met Kevin en Phille Levis vecht ik voor een top 3-plek. Wanneer Phille moet lossen, zie ik achter me dat ook Peter zich nog wil mengen in het gevecht voor plaats 3. Uiteindelijk kan ik iedereen nog afhouden en ben ik tot mijn grote verbazing als derde boven op de Zuflucht. Vanop het terras geven we alle binnenkomers hun verdiende applaus: deze berg is niet te onderschatten. Sommigen klasseren hem zelfs als zwaarder dan Ventoux of Alpe d’Huez! De hoge percentages kunnen hen wel eens gelijk geven.

De twee volgende avonden zijn we voer voor de horden muggen die zich te goed doen aan onze bloedbanen, gelukkig is de omgeving wel heel mooi. Een riviertje of de Bodensee: we genieten met volle teugen.

Op dag 6 wacht ons een enorme uitdaging: een rit van meer dan 160 kilometer (die er meer dan 170 werden) met op het eind de Arlberg: 32 kilometer lang met vooral de laatste 12 kilometer aan stevige percentages.

De Arlberg, waarbij achteraan een gezellige bus wordt gevormd met liedjes en trektochten door het veld ziet de puntenzoekers meteen wegspringen. Ook deze groep klimt de eerste kilometers vooral in groep. Op steilere stukjes hangen enkele renners aan de jojo, maar het is vooral Jeroen S die de koers probeert hard te maken: tot twee maal toe demarreert hij op zoek naar eeuwige glorie op de Arlberg. Het mag echter niet zijn en versnipperd beginnen we aan de moeilijke sectie. Die wordt in het begin gekenmerkt door wat tunnels, de eersten niet zo lang, de laatste daarentegen is veel te lang. Het lawaai is oorverdovend, de donkerte is angstaanjagend en het tempo wordt hooggehouden om zo snel mogelijk uit deze tunnel te geraken. Met dichtgeknepen billen kan dan eindelijk de koers losbarsten: Op het steilere, bochtige stuk moet ik de drie tenoren Piet, Peter en Jeroen laten gaan, maar vierde boven komen op de Arlberg was voor mij een positieve verrassing. Boven is het koud, te koud. De begeleiders zeggen dat we moeten doorrijden naar de camping, maar we wachten tot de eerste acht, die zich niet in de bus nestelden, boven komen. Daarna dalen we af naar de camping. Misschien niet de gelukkigste keuze van de fietstocht en dat zorgt voor wat wrevel bij de grupetto en wat schuldgevoelens bij mij en andere “doorrijders”. Gelukkig zijn we een hechte groep kennissen en kunnen we dit snel vergeten en nog maar aan één ding denken: de Stelvio!

Op vrijdag moeten we wel nog een kortere rit aanvatten met toch redelijk wat klimwerk in verweven. Met ploegmaat Peter kom ik achter Jeroen en Piet aan op de Norbertshöhe, een leuke klim met 10 haarspeldbochten. Het is daar, net zoals bijna de hele reis, zeer warm. Klagen daarover doen we minimaal, iedereen is zich ervan bewust dat dit het beste is wat ons kan overkomen. Regen zou een fameuze domper kunnen zijn. We moeten nog even voor bij de Reschenpass om Italië te bereiken via het prachtige meer. Daar mag ik fier als een gieter als eerste binnenrijden met mijn Italiaans truitje.

In Prato aangekomen genieten we van het zwembad en de uitstekende accommodaties op de camping. Iedereen voelt het echter kriebelen: we zien de Stelvio, met besneeuwde toppen, liggen en kruipen op tijd in onze nestjes (de ene al wat tijdiger dan de andere).

Mijn plan voor de Stelvio is bedenk ik waar ik zo vaak vertoef: op de plee. Bij de eerste vijf eindigen moet normaal gezien wel lukken, wil ik hoger eindigen moet ik het op mijn manier doen. Na de opwarmingsronde ga ik er meteen alleen vandoor. Ik had echter graag gezien dat er iemand meeging. Kevin had dat waarschijnlijk gedaan, maar hij moet jammerlijk verstek geven op doktersadvies.

Alleen trek ik de flank op, op de minder steile delen probeer ik een voorsprong uit te bouwen en de aanmoedigingen van de supporters doen echt deugd. Ik raap de ene na de andere wielertoerist op, zwalpend of niet. De mikpunten zijn wel leuk, de brommers en het verkeer iets minder. Ter hoogte van bocht 35 moet ik zelfs even wachten omdat een bus en een wagen zich klem gereden hebben.

Na een 20-tal kilometer zie ik dat Pieter in aantocht is en ik vrees dat de andere klimgeiten zullen volgen. Ik moedig Piet nog even aan om voor de 2 uur te gaan en hij biedt mij een gelleke aan, ik weiger echter want de helling is te steil om nog te eten…

Ik word wat geruster als ik niemand anders zie op de haarspeldbochten onder mij.

De lucht wordt echter ijler en ijler en de vermoeidheid slaat toe. Een paar bochten voor het einde is het beste er helemaal vanaf en probeer ik niet in het rood te gaan. En dan is het eindelijk zover: de laatste bocht, het haar op mijn armen komt recht. Het is me gelukt en ook mijn plannetje werkte! Op het zelfde moment besef je ook dat de reis zo goed als ten einde is, je denkt aan vrouw en kind en daarna even aan helemaal niets meer. Op de drukke bergtop worden gelukwensen in ontvangst genomen en uitgedeeld. Alles gebeurt echter in een roes waardoor ik er niet echt van heb kunnen genieten.

Uiteindelijk blijven de verschillen op de top beperkt tot minder dan een uur: iedereen heeft deze tocht op een schitterende manier gereden. De afdaling is een noodzakelijk kwaad en door het drukverschil is mijn drinkbus beneden aan de voet van de berg volledig ingedeukt.

Daarna is het tijd voor terrasjes, lekker eten, zwemmen, nog meer terrasjes en uiteindelijk voor het laatst de tent in. De weg terug is warm, lang en vooral onaangenaam. Gelukkig komt het moment van het weerzien met mijn twee madammen dichterbij en door vermoeidheid en het gelukkig zijn is het moeilijk om de emoties te onderdrukken. Het duurt heel even voor ik het “on the road” zijn uit mijn systeem krijg, maar thuis is het nog altijd het best.

Graag wil ik nog het volgende kwijt over onze reispartners:

Kenny, Wim, Koen, Leen: bedankt om ons veilig weer thuis te brengen!
Alle andere supporters op de Stelvio: super! Het heeft ons op de moeilijke momenten naar boven gestuwd.
Luc en Herman: De nieuwe matras ligt super en mijn wiel is voor een peulschil gerepareerd: toplogistiekers!
Wim D: Bedankt voor de levenslessen, de oppeppende commentaar en het lekkere eten.
Bruno: Een masseur eersteklas, een genieter pur sang en een uitstekende sous-chef, Thanks!
Johan Dekelver: Onmisbaar door het maken van massa’s voedsel: worsten, balletjes, sangria,… Hij kan het allemaal!
Benoit: Zonder uw inbreng is deze reis niet te realiseren: steeds oog voor wat moet gebeuren, bewaarder van de tijdschema’s en sfeermaker in één persoon.
Peter: Teammaat, bedankt voor de klimsteun onderweg, voor het ons veilig loodsen langs de moeilijkste passages op het parcours en voor je grappige kwinkslagen.
Neddie: fameuze puntenpakker op de hellingen, spaarde zicht echt op geen enkele berg en altijd klaar om een mop te tappen. Kennis voor het leven, vriend hopelijk ook.
Jelle: Iedereen verrassen was je doel en of je dat gelukt is! Een dipje niet na gelaten, reed je vlot mee met ons peloton. Sorry voor het “op je kap zitten”. Plagen is naar het schijnt liefde vragen…
Kevin: Merci voor de gevechten die we uitvochten op de hellingen, jammer dat je de laatste dag niet mocht meerijden. Toch supporterde hij vurig mee op de flanken van de Stelvio, il faut le faire!
Minner: Ouderdomsdeken van de fietsers, maar dat is er niet aan te merken! Bedankt om mij op de flanken van de Arlberg het hardst te doen lachen tijdens deze reis.
Geert: Bedankt om alle restjes op te eten en daarna nog gezellig te gaan afwassen. Steevast op een meter of 10 van het peloton te vinden. Op die manier een uitstekende buffer tussen verkeer en peloton.
Levis: Hoe doe je het toch, elke dag bij de laatsten gaan slapen en toch zo goed rijden? Zit ook nog eens mooi op zijn ros en is Bonbonnekes-leverancier van het jaar!
Boris: Steeds opgewekt en zorgvuldig uitkiezend waar hij voor de punten gaat op de hellingen van de dag. Maakt zich nooit druk en is een zeer aangename groepmens!
VDP: Tentmakker en teammaat, je was duidelijk meer voorbereid op deze tocht en dat resulteerde in verschillende dagen kopwerk en in een goede eindklim naar de Stelvio. Bedankt om mij te verdragen en voor de plezante momenten! Ow ja: ook bedankt om het gesnurk tot een minimum te herleiden J
Fille VD: Flandrien van het gezelschap, kreeg jammer genoeg niet het weer dat hij in die rol wenst. Topkerel die steeds vooraan staat als het plezant wordt, zo maken ze er niet veel van!
Noël: Genoot met volle (en veel) teugen van deze reis. Ook op moeilijke momenten (lees: bergop) blijft hij steeds goedgemutst. De rug van het jaar, er achter schuilen lukt soms zelfs met z’n tweeën! Pinten van 2 liter zijn geen probleem voor deze krachtpatser.
Johan: Teammaat, kan zonder probleem de medaille voor het meeste kopwerk op zijn truitje spelden. Een stormram met een klein hart, mooi om zien hoe hij zijn zoon Bram naar de top van de Stelvio leidde! Bij elke pech stond hij trouwens paraat om te helpen.
Jeroen S: Met zijn droge humor een niet te onderschatten pion in het geheel. Zegt niet zoveel, maar wat hij zegt is 9 kansen op de 10 to the point. Overtrainde zich in de laatste maand, waardoor het op de bergen iets minder ging dan 2 jaar geleden. Tekende wel voor de aanval van het jaar! tevens de betere cameraman in het peloton.
Piet: Wellicht de beste klimmer in het gezelschap. Stille kracht binnen deze groep, zonder al te veel poespas kwijt hij zich van alle taken, zeker bij pech. Ik kan genieten van de rust die hij uitstraalt, op en naast de fiets.

Aan allen: een hele dikke merci om van deze week weer een onvergetelijke ervaring te maken. Zeker ook aan alle vrouwen, vriendinnen, kinderen en andere familieleden die een week op ons dienden te wachten.

Aan de Stelvio: I hope we meet again…

maandag 15 juli 2013

Stelvio overwonnen, ondanks of dankzij de compact ;-)

zondag 14 juli 2013

Kenny brengt ons thuis...

zaterdag 13 juli 2013

Dag 8: Laatste bergske op!

Laatste rit ... richting top Stelvio Op de vooravond van de koninginnenrit krijgt ons peloton slecht nieuws te verwerken. Kevin zal wegens gezondsheidsproblemen en op doktersadvies de laatste rit moeten missen. Een domper ! Er wordt afgesproken om de volgende morgen tegen 9u vertrekkensklaar te staan. Na een stevig ontbijt en een laatste inspectie van de fietsen wordt er iets na 9u gestart met een kort opwarmingsrondje om de benen los te gooien, de spieren op te warmen en de hoofden leeg te maken. Een halfuurtje later staan we aan de voet van de Stelvio : er wordt afgevlagd voor de beklimming van de 24,3 kilometer lange Stelviopas die ons aan een gemiddeld stijgingspercentage van 7,4% naar de top zal leiden en lijden. Om een kort verhaal nog korter te maken : iedereen geraakt gezond en wel boven alwaar we elkaar feliciteren, de obligate groepsfoto’s worden genomen en drankjes, snacks en souvenirs worden gekocht. Ook de bochtenrijke en op sommige momenten steile afdaling verloopt spoedig en terug beneden wordt er genoten van een terrasje. Nadien keren we terug naar de camping om de pasta-overschot op te eten, te zwemmen, te douchen, te rusten en na te genieten ... kortom, zowat alles behalve fietsen. Toch nog enkele woordjes van dank voor onze logistiekers en supporters : de aanmoedigingen en het aanreiken van water tijdens de beklimming kwamen steeds prima op tijd. Ook ons keukenteam dat elke dag culinaire campinghoogstandjes op onze tafels toverden, willen we nog eens extra in de dikke verf zetten ! Vanavond zal het feestje overigens verdergaan. We gaan uiteten en door het uitrijden van alle ritten en het behalen van de top van de Stelvio wint Jelle enkele weddenschappen en het daaraan gekoppelde dozijn flessen champagne. Morgenvroeg zal het besef komen dat onze fietsweek voorbij is en dat we de terugweg naar huis moeten aanvatten. Voor ons zit dit avontuur er op, maar voor jullie nog niet ... storten voor het goede doel kan nog steeds ! Voor al diegenen die ons volgden en steunden doorheen de week, een hartelijke dank u wel. (Verslag door Pieter Debraekeleer)

vrijdag 12 juli 2013

Dag 7: Pettneu Am Arlberg - Prato Allo Stelvio (of beter: de houtenbruggen-dag)

Dag 7 : Petneu am Arlberg – Prato allo Stelvio De avond was kort voor velen na de lange rit daags voordien. Diegenen die toch nog lucide genoeg waren om even de sterrenhemel te bekijken hebben een heldere sterrenhemel kunnen bewonderen. Ook al was de vorige nacht een heuse brok om te verteren vandaag had het roadbook een pittige rit op het schema staan. 107 km met 1703 hoogtemeters. Op het eerste zicht niks bijzonder, maar ter verduidelijking : Van de 107 km moeten we over een afstand van 40 km dalen. De overige 70km schotelen ons al deze hoogtemeters voor, waaronder de Rechenpass. Vandaag sluit onze gastrijder Jan weer aan voor deze rit. De combinatie van de rit van de dag, de benen van gisteren en de superbenen die iedereen hoopt te hebben morgen heerst er bij iedereen toch wel de vraag, hoe voelen de beentjes vandaag en wat zal dit morgen geven. Uiteraard is het weer een zonnige dag. Tot nu toe zijn er op deze 3 edities geen enkele dag geweest die ik in de regen heb gereden. Toevallig heb ik in de eerste editie de 3 dagen met gietende regen niet kunnen meerijden. Fietsersmeteendoel is duidelijk een zonnige vakantie en dit keer op keer. Onder de volle zon vertrekken we echter met volle moed angezien de eerste 20km recht naar beneden gaan. Bij het dalen voelen we echter de temperatuur stijgen. Op een afdaling vanuit een bergpas zijn er echter niet veel wegen naar beneden. We volgen een brede stroom met bergwater naar beneden en dat brengt ons via een drukke weg naar beneden. Weeral met enkele bestuurders die zeer dicht tegen ons naar beneden rijden, met of zonder tegenligger. Even is er twijfel want de route brengt ons naar wat op een autostrade lijkt, maar onze oprit op deze baan is net aan het bord dat de baan geen autobaan meer is. Gelukkig moeten we die niet lang volgen tot we een brug over het water kunnen nemen en waar we een groepsfoto nemen aan een standbeeld ter ere van de ¨Freiheidskrieg¨ van 1703 met een beeld dat is gehuldigd in 2003. Na de foto en korte sanitarie stop gaan we verden en het wordt steeds warmer. Na ongeveer 10 km rijden we voorbij Pfunds wat op ongeveer 10 km van de klim van de dag ligt. Er wordt besloten om tijdens deze stop ook snel iets klein te eten. We hebben trouwens al 50 van de 107 km afgelegd, ideaal dus om snel iets te eten nog een klein stukje rijden voor de klim en de rest van de dag uit te rijden. De Hostillerie die langs een fietspad ligt ligt helemaal omsloten door bergen. Op een blauwe hemel, zicht op het dal, met een mooi terras een fris drankje en een heerlijke snack (zelf had ik een heerlijke Goulash). Bij velen komt het gevoel rust en vakantie wel even boven, maar de temperatuur blijft toch stijgen en we moeten verder. We zetten onze route verder even in Zwitserland en terug naar Oostenrijk waar de klim van de dag 6km aan 6,4 percent wordt gevoeld, maar ook niet veel meer dan dat. Tijdens de beklimming toch even een moment van respect voor de wielertoeristen die met al hun bagage in de Alpen komen rondfietsen. Nu ja respect of helemaal geschift. Dan is onze vakantie nog simpel een koersfiets ipv een Mountain bike en bagage van de hele vakantie op de fiets. Boven weten we dat er nog hoogtemeters moeten volgen, maar op geen tijd zijn we boven op de Reschepass aan de grens met Italie. Dus ook genoemd de « Passo Ressia » (de schrijfwijze kan ietwat moeten worden gecorrigeerd). Ik voel me wel verplicht om Tim te vermelden die plichtsbewust zijn Squadra Corsa truitje ere aan doet en als eerste van de groep in dit truitje Italie binnen te rijden. Bij het binnenrijden kunnen we het stuwmeer al zien wat beduidt dat we de top van de rit hebben berijkt. Van hier is het bergaf met een paar korte hellingetjes in de afdaling. Tot onze verassing ontbreken er meer dan 500 hoogtemeters op de teller waar niemand om treurt uiteraard. De afdaling brengt ons volle snelheid naar beneden tot in Glorenza. Eens beneden en de wind van het dalen weg valt de hitte over ons en zijn we genoodzaakt om even te stoppen voor een drankje. Anders zijn we ook te vroeg op de camping dus moeten we wel even stoppen. De laatste kilometers naast het water brengen ons naar de camping met zicht op de Passo Dello Stelvio. In deze hitte drinken we snel iets duiken we in het zwembad en zien we al enkele van onze supporters voor morgen aankomen. De avond komt eraan en het eten ruikt weer lekker. Zoals gewoonlijk wordt er aangevallen op het eten en met volle genot van gegeten. Enkelen hebben al krasse uitspraken over de laatste rit richting de top van morgen, maar de meesten weten al hoe het eraan toe gaat gaan, maar allen zijn we klaar voor morgen. Hier hebben we weer zo lang naar uitgekeken en deze week is alweer voorbij gevlogen. Ook al zal het zwaar zijn morgen het zal genieten zijn naar weeral een geslaagde reis die morgen feestelijk zal worden afgesloten. Momenteel voelt Kevin zich blijkbaar niet zo goed, maar we hebben er alle vertrouwen in dat alles goed zal komen en Kevin morgen klaar zal zijn voor de start van de laatste rit. Om af te sluiten ( want ik heb al commentaar dat ik te veel aan het schrijven ben). Net als op de vorige editie is er de dag voor de laatste rit geen directe kandidaat gevonden voor het schrijven van het verslag. Schrijf dus maar op. Op de volgende editie of volgende activiteit kunnen jullie de reporter van de laatste avond weer verwachten. Dit laatste avondmaal zal wat inspiratie geven of is het het begin van het onzekere, de ontknoping van de reis, de finale of de focus van de reis. Niet voor niets rijdt deze reporter met een Focus vlot naar boven morgen. Uw reporter : Boris Demarrez

Zwaar afzien vandaag!

Dag 6: Unteruhldingen - Petnneu am Arlberg

« De ochtendstond heeft goud in de mond », en dus besluiten we iets vroeger te vertrekken voor wat aangekondigd was als de langste rit van deze fietstocht. We hadden immers 165 kilometer voor de boeg met als hoogtepunt de klim naar de Arlbergpas. We vertrekken zoals we geeindigd waren , t.t.z met vlakke kilometers langs de Bodensee. Niet echt vermoeiend maar wel veel keren, draaien, links, rechts, asfalt, beton, grint, putten, paaltjes en andere tegenliggers. De eerste stop nemen we na een 60-tal kilometer in Bregenz op Oostenrijks grondgebied. Tussen de palmbomen genieten we tussen de « kunstvoorwerpen » van de zon op een mooi terras. Daarna verlaten we de Bodensee en trekken verder in de richting van de Alpen. Gelukkig blijven de hoogtemeters voorlopig beperkt en iedereen glijdt vlotjes mee in de richting van de de afspraakplaats voor onze middagstop. Die middagstop is gepland na 93 kilometer maar « vlotjes » is echter niet de manier waarop we die bereiken. Het mobil home-team en de renners blijken het begrip Kirchstrasse in Rankweil namelijk anders te interpreteren. Maar eind goed, alles goed. Na wat heen en weer-gerij en –getelefoneer vinden we mekaar en kunnen de renners weer genieten van uitstekende broodjes met paté, boursin, mortadella, tzadziki, salami en hePS. Daarna trekken we verder naar de voet van de beklimming naar de Arlbergpas, een beklimming van 32 kilometer met het zwaartepunt in de laatste 10 kilometer. Een groepje van 8 man maakt een bus om samen n boven te rijden en beleeft een paar mooie avonturen. De andere acht gaan de uitdaging met de berg aan en proberen punten te halen voor het klassement dat we stiekem bijhouden. Na een mooie afdaling bereikt iedereen veilig de camping in Petneu-am-Arlberg. Rustige sfeer trouwens in de camping. Iedereen is moe en begint de spanning te voelen voor onze uitdaging : de beklimming van de Stelvio Besluit vandaag: Jeroen S blijkt een uitstekende cameraman en krijgt de prijs voor deaanvalslust vandaag Jelle blijft het goed doen en zal het einde halen Jeroen N is een echte renner ; wat zou dat geven als hij niet verkouden was Tim is tot zijn eigen verbazing een klimmertje geworden Kristof scoort op alle vlakken : sportief, sociaal, bemiddelend, ... Johan rijdt no g beter dan 2 jaar geleden, zelfs bergaf Benoit blijft onmisbaar voor dit evenement Piet laat niet aan het toeval over en blijft eten, drinken en pipi doen Noel is nog altijd gelukkig Geert geniet zoals andere jaren van elk moment Boris zit mooi op zijn fiets Philippe L ziet er niet alleen een echter renner uit maar fietst ook echt goed Philippe M is een beest Kevin gaat slapen met zijn fiets Filip VD is ... tiens ... al gaan slapen En ik ben nog een renner vergeten (verslag door Peter Reyntjens) P.S. door Benoit : De Peter heeft dat weer eens fantastisch gedaan, vooral de eerste 60 km.. . Draaien en keren, maar er ons toch perfect door geloodst !)

woensdag 10 juli 2013

Dag 5: Freudenstadt - Unteruhldingen

Dag 5 van ons avontuur kondigt zich aan, na een korte nacht met veel muggen. Fietsers en begeleiders ontwaken langzaam. Tussen de bomen van het zwarte woud worden de magen gevuld en de fietsen in gereedheid gebracht. Omstreeks 8u43 wordt het startschot voor deze rit gegeven door onze trouwe supporter Wim. De eerste 20 kilometers verlopen over een golvend parcours langsheen het mooie « Schwarz-wald ». Na 40km beginnen verschillende fietsers al uit te kijken naar een terrasje om de het nodige vochtverlies aan te vullen en drinkbussen te vullen. Maar voor we ons in de zon kunnen plaatsen moet er eerst nog geklommen worden. De klim van de dag is vandaag maar een kneusje ten opzichte van die van gisteren. Met volle vaart vertrekken we vanonder aan de voet. « Team Squadra Wasabi » verkiest al snel een rustig tempo onder leiding van de steeds beter wordende Boris. Het « Blue Team plus » stuurt zijn jongste poulain naar voren om hen te vertegenwoordigen. De andere teams vechten samen voor de prijzen. Kevin van het Blue Team plus komt als eerste boven samen met Jeroen N en Pieter D. Na het terrasje vertrekken we naar onze afspraak met de begleiders waar weer lekkere broodjes op ons staan te wachten. Maar weerom worden we niet gespaard van pech, na slecht enkele kilometers rijdt Filip VD van het Blue Team plus lek. Na 80km komen we eindelijk aan op de plaats van afspraak waar we wederom onze magen kunnen vullen. Voor sommigen komt deze halte al te laat, de hitte begint na 5 dagen ook zijn tol te eisen. Bruno meldt ons tevens dat onze andere begeleiders (Luc en Herman – Peppie & Kokkie genaamd) ook niet gespaard zijn van pech. Ze hebben zich buiten hun camionnette gesloten en vinden de sleutel niet meer – 5 uur tijdsverlies voor hen en Herman die « lichtjes nerveus » toekomt... Hierdoor moesten wij ons wel niet meer haasten. We besluiten wel om door te rijden, na een lange afdaling richting de BodenSee of ookwel « den Bo zijn Zee » wordt er beslist om nog eens van de zon te genieten. Na enkele drankjes en ijsjes vertrekken we voor de laatste 15km. Omstreeks 18u komen we aan op onze camping. De meeste fietsers zijn niet te houden en nemen onmiddellijk een frisse duik in de BodenSee. Nu ga ik verder genieten van de zonsondergang en op tijd mijn tent opzoeken want morgen schotelen ze ons een zware rit voor. En we mogen hier geen lawaai meer maken na 21u dus... Tot morgen ! (verslag door Jelle Broothaers)

Prive concert aan de camper. Wel een probleem voor vanavond. Om 9 u moet het stil zijn.

Sent from my mobile device. My appologies for the brief content.
Kind regards,
Boris Demarrez

*** Confidentiality Notice: This e-mail, including any associated or attached files, is intended solely for the individual or entity to which it is addressed. This e-mail is confidential and may well also be legally privileged. If you have received it in error, you are on notice of its status. Please notify the sender immediately by reply e-mail and then delete this message from your system. Please do not copy it or use it for any purposes, or disclose its contents to any other person. This email comes from a division of the Invensys Group, owned by Invensys plc, which is a company registered in England and Wales with its registered office at 3rd Floor, 40 Grosvenor Place, London, SW1X 7AW (Registered number 166023). For a list of European legal entities within the Invensys Group, please select the Legal Entities link at invensys.com.

You may contact Invensys plc on +44 (0)20 3155 1200 or e-mail reception@invensys.com. This e-mail and any attachments thereto may be subject to the terms of any agreements between Invensys (and/or its subsidiaries and affiliates) and the recipient (and/or its subsidiaries and affiliates).

Door een logistiek probleem even verplicht om aan de Bodensee een terrasje te doen

Den Bo Zen Zee

dinsdag 9 juli 2013

Dag 4: Vilsberg - Freudenstadt

Vandaag weinig te melden. Eén col genaamd de Zuflucht, 8 km lang, 8,3% en vooral 18% max, kwam op een zeer warm moment.

Iedereen geraakte "zonder probleem" boven op deze geweldige kuitenbijter.

Top 3:
Pieter en Jeroen N. kwamen samen als eerste boven met even later Tim.
Teamsgewijs even de knappe prestatie van Blue Team vermelden: alle 4 in de top 8!

De hele rit op zich verliep rustig maar leverde wel 3 lekke banden op.

Grootste zorg voor ons allen was echter om de geliefden te contacteren. De prachtig gelegen camping middenin het zwarte woud levert praktisch geen gsm bereik op.

Maar het is ons toch gelukt om iets te laten horen denk ik.

Nu strijden we met ons allen tegen de muggen, en het vermoeden is groot dat we met z'n allen de strijd gaan verliezen en dus vroeg ons tent in gaan kruipen...
Nu ja, iedereen???

(Verslag door Philippe L.)

Vanavond geen verslag wegens totaal geen bereik, sorry

Benoit bewaakt de fietsen aan de dom van strassbourg

-------------------------------------------------------------------------------

This email and any files transmitted with it are confidential and intended solely
for the use of the individual or entity to whom they are addressed.

If you have received this email in error please notify the system manager.

--------------------------------------------------------------------------------

Tweede lek, 500m na de eerste...

Hulpzaam wachten wij met dit uitzicht wanneer er beneden nog een voor ons onbekende lek staat

Sent from my mobile device. My appologies for the brief content.
Kind regards,
Boris Demarrez

maandag 8 juli 2013

Rit 3 : 8 Juli 2013 Volstroff – Vilsberg / 123 km / 1180 hm

Als er één waarheid als een koe is als lid van het Blue Team + , dan is het wel dat een dag 24 uren duurt. Het is dan ook niet meer dan normaal dat dit ritverslag begint om 00 :01 . Onder een prachtige sterrenhemel bespreken er een paar dapperen de rit van dezelfde morgen. Na wat vochtiname (wat zeer belangrijk is na uren fietsen in de lode hitte) en een paar uurtjes later is er besproken wat er besproken moest worden... de nacht wordt afgesloten met een paar hartelijke lachsalvo’s

7 uur ‘s morgens de eerste stelvisten worden wakker en beginnen aan de traditionele voorbereiding van de dag. Andere proberen zich nog te herinneren wat er enkele uren voordien werd afgesproken.

Wim bereidt zich voor op de start

8 uur 45 de rit wordt afgevlagd en de eerste zinnen die we te horen krijgen zijn.. Amai mijn gat, oei de benen doen zeer en hier en daar hebben we te maken met een windstoot...

De eerste kilometers verlopen voorspoedig met hier en daar pittige maar niet zo’n lange hellingen. Na km 45 doen we onze eerste terrasje aan ... er wordt heel wat afgelachen op het terras tot de rekening komt. Op weg naar de middagplaats lukt het ons zelfs om een perfect carrousselke uit te voeren... tot grote ergernis van de Franse chauffeurs. Jammer zorgt een rood licht voor het einde van onze carroussel.. We waanden ons even echte profwielrenners. In het dorp dat eindigt op Puttelange , een dorp dat trouwens zijn naam niet gestolen heeft want de weg ernaar toe ligt vol met putten, nuttigen we ons middagmaal... met liefde klaargemaakte broodjes van onze begeleiders.

Onderweg

Daarna is het tijd om onze tocht verder te zetten richting helling van de dag...de Busscherhof ligt op km 100 ... en kent hetzelfde einde als gisteren. Jeroen Nedergedaelt kent geen concurrentie en komt met glans als eerste boven.. Althans dat denk ik toch want zelf heb ik het niet gezien.. het is van horen zeggen.

In het dorpje Berg besluiten we ons laatste terrasje aan te doen. Meer bepaald op het terras van restaurant Belle Vue... Wel we hadden er wel een vue maar of het nu echt belle was dat laat ik in het midden. We kregen er wel het verhaal van de dag te horen... Iets van Jef en Louis, Louis zijn hoofd helemaal ingepakt , Jef heeft grote zorgen hoe dat gekomen is... blijkbaar door een ingevroren kiek, een zekere mariette, een frigo , bukken, enz... en het eindigt met Macro... Ik kan u zeggen, hilarisch...Willen jullie echt de détails... Filip Minner vertelt ze met plezier.

Bestemming in zicht

Enkele pittige kilometers later bereiken we onze kampeerplaats... en wederom een mooie camping. We kunnen eindelijk beginnen voor wat we gekomen zijn J.

Nog enkele weetjes.

Iedereen maakt het goed en volhard in zijn missie.

Noel zijn verjaardag is eindelijk verteerd ...

Het eten is overheerlijk...

En de frigo wordt prima bijgevuld.

De groetjes aan iedereen van iedereen en tot morgen.

FVD (Tuur de Cabooter)

5de platte band van de dag. Geen succes vandaag

Band vervangen, maar blijkt dat Geert ook plat staat. Hopelijk hebben we het nu gehad.

Het heeft een dag geduurd maar lek voor de cameraman van de dag

zondag 7 juli 2013

Opmerking: ondergetekende van verslag dag 2 was Jeroen N. ....

Dag 2: Bastogne - Volstroff

Dag Twee van ons avontuur kondigt zich alweer zonovergoten aan en al vroeg jagen de eerste zonnestralen ons uit onze tenten. Bij de ene verloopt dit natuurlijk al vlotter dan de andere, maar na een heerlijk ontbijt kunnen we met slechts 8 minuten vertraging op het officiële tijdsschema aan onze tweede rit beginnen.

De eerste dertig kilometer gaan vlotjes voorbij. Vanuit Bastogne zien we al snel wegaanduidingen richting Grand-Dûché en al gauw komen we aan de mijlpaal die ons officieel in het buitenland doet fietsen. Na zo’n 30 kilometer komen we al snel aan de helling van de dag. Jeroen Segers opent al vroeg de debatten. Na zo’n 200 meter klimmen vraagt hij aan de groep hoe ver het nog bergop is. Als het antwoord « Nog zo’n 2 kilometer » luidt, besluit hij « dat ge dan niet moet twijfelen » en versnelt hij van kop af. Benoit sommeert Jeroen N. om mee te schuiven, wat hij ook doet. De favorieten blijven zitten en daardoor komt ondergetekende als eerste boven. Ook zeker het vermelden waard is de collectief sterke prestatie van het Blue Team dat in gesloten slagorde samen bovenkomt, bijna ontroerend mooi !

Van dan af is het een hele tijd genieten. De vele bankrekeningen in Luxemburg zorgen ervoor dat de wegen er prachtig bijliggen en een echte Luxemburgse « piste cyclable » leidt ons door prachtig glooiende landschappen op vlekkeloos asfalt. De enige hindernis wordt gecreëerd door Benoit die een drinkbus op het asfalt dropt. Rond 11u wordt alvast een eerste terrasje aangedaan en zo’n anderhalfuur later wordt er in de, weliswaar beperkt aanwezige schaduw van de kerk van Noertzange geluncht. Op dat moment zitten er al 80 van de 120 af te leggen kilometers op.

De Franse grens komt er dan al snel aan en we fietsen zo over iets drukkere « route Départementales » verder tot Thionville, waar er op de lokale Place du Marché unaniem wordt beslist om te zien of er daar eventueel ook een terrasje kan geplaatst worden. De lokale horeca wordt er op de proef gesteld met tamelijk ingewikkelde bestellingen die met wisselend succes uit het hoofd worden onthouden.

Nog maar eens op de fiets kruipen dus voor de laatste 10 kilometer en de camping lonkt. Nog een afsluitend sprintje bergop naar de camping en we zijn er alweer bij.

Enkele concluderende beschouwingen, vraagt u? Geen probleem !

· De hele dag zon, lekker warm maar toch een briesje dat voor verkoeling zorgt. Ons hoort u niet klagen !

· Het lijkt erop dat er hier en daar al benen gespaard voor de bergpunten in de komende dagen J

· U volgt onze avonturen talrijker dan ooit, waarvoor onze dank. Wij proberen het niveau enigszins hoog te houden, toch voor hetgeen wel eens de blog zou kunnen halen J

Kevin zijn beurt!

Even schaduw zoeken in Thionville. Toevallig zijn hier ook terrasjes

Eerste terras van de dag met dubbele spoed bestelling

Sent from my mobile device. My appologies for the brief content.
Kind regards,
Boris Demarrez

En de dag komt weer op gang....

zaterdag 6 juli 2013

rit 1: Overijse - Bastogne

De Stelvisten poseren voor de pers

7u30, Justus Lipsiusplein Overijse. De langverwachte dag breekt aan. Druppelsgewijs komen de actoren van de Overijse – Stelvio 2013 trip aan. Supporters, begeleiders en natuurlijk ook de fietsers zelf zijn er op tijd (Ja Wim, iedereen was op tijd ;-). De zenuwen staan duidelijk gespannen... de fietsers nemen schuifelend afscheid van vrouw, kind en talrijk opgekomen supporters. De obligate ploegfoto, de laatste check van de fiets, en daar gaan we... na het startschot door Wim gaan we ervoor. 964 km afleggen in 8 dagen, met als absolute knaller de klim naar de top van de Stelvio.

De rit begint voorspoedig. We houden er een aangenaam tempo op na en rijden via Tombeek Wallonië binnen. ‘s Ochtends is het weer vochtig en mistig, maar al snel klaart het op. In Sclayn steken we de Maas over. Een aantal verliest de groep uit het oog en we moeten even wachten, maar het is duidelijk : We zijn vertrokken !! Na Sclayn komt de eerste klim eraan : de korte maar bijzonder steile Tienne aux Grives maar iedereen neemt die eerste klip gezwind.

We rijden verder en al snel wordt het patroon van het rest van de rit duidelijk : een golvend parcours, afdalingen gevolgd door nijdige klimmen, gespekt met een aantal langere hellingen. Het belooft zwaar te worden. In de eerste 100 km een viertal voorvallen : Phille Minner rijdt lek net zoals Tim. De ketting van Fille Vandeuren gaat eraf, en Jeroen Segers valt hetzelfde te beurt. Allen kijken beteuterd : de eerste strafseconden worden uitgedeeld.

Na 100 km bereiken we Hotton, een aangename toeristische trekpleister aan de Ourthe : tijd voor de lunch. Pasta’s all around hetgeen nogal eenvoudig lijkt. De waard beslist er anders over : slechts na 1,5u krijgen we uiteindelijk een bord voorgeschoteld... Snel is anders maar toch smaakt het !

Na de lange lunch beginnen we aan het tweede, iets zwaardere stuk van de rit. 5 gecatalogeerde hellingen wachten ons op, één ervan is de Côte d’Ortho, de helling van de dag. Dit betekent dat we de helling opknallen voor het klassement en punten worden uitgedeeld aan de top ! Tim neemt wat voorsprong tijdens de eerste km, maar al snel komen de tenoren naar voren. Een spannende klim kondigt zich aan. Echter, onheil geschiedt : midden de klim begeeft de ketting van Jeroen N. (die toen op kop reed) het. Weeral oponthoud. In de namiddag hadden we al een lekke band gehad, dus het loopt niet echt super vlot. Toch slagen we er telkens in op de schade te herstellen, mede dankzij de fietsherstellingskwaliteit van Piet D. en Johan D. We klimmen gezamenlijk naar de top en dan moeten we nog 30 km. Het scenario blijft hetzelfde, op en af en het opeenvolgen van de hellingen begint te wegen.

We zijn allen verheugd wanneer we de camping in Bastogne opdraaien... Bovendien is Noël jarig en kunnen we genieten van een glaasje cava met hapjes ! De eerste avond op de camping, maar de routines zitten er nog in ! We eten lekkere balletjes met tomatensaus en kaarten nog wat na over de incidentrijke dag. De feiten :

- 155 km – 2200 hoogtemeters

- 3 lekke banden

- 1 kettingbreuk

- Strafpunten voor het team van de Fille Vandeuren, Fille Minner, Jeroen Segers, Geert Broos en Tim. Jeroen N wordt nog onder beraad gehouden.

- De vorm is bij iedereen ok. Voor diegenen die het zich afvragen : Jelle heeft een goeie rit gereden ;-)